از قصه خیالیِ "چاک نولاند" گریز می‌زنیم به قصه واقعیِ "هانی آلبوشهبازی". جوانی که ۴ سال در تنهایی زندانی بود اما پایان قصه‌اش تلخ بود...
۴ سال پیش، در آبان خونین ۱۳۹۸ ویدئویی از لحظه شلیک مأموران حکومتی به یک فرد در شادگان منتشر شد و در پی آن رسانه‌ها از مرگ آن فرد با نام "هانی آلبوشهبازی" خبر دادند... روز گذشته فردی که به تصورِ همگان و با خطای فاحش رسانه‌ها، در فهرست کشته‌شدگان آبان جای گرفته بود توسط جمهوری اسلامی اعدام شد.
در واقع "هانی آلبوشهبازی" ۲ بار کشته‌ شد! و این است تفاوت قصه "هانی" و "چاک"!
"چاک" در فیلم "دورافتاده" بعد از ۴ سال به خانه برگشت و اما در زندگی واقعی، "هانی" بعد از ۴ سال به چوبه دار سپرده شده است.
بسیاری از مردم جهان قصه‌های دردناک را به شکلی ساختتگی و بعنوان مخاطب تجربه می‌کنند. ما ایرانیان اما در ژانر فیلم‌های تراژیک زندگی می‌کنیم! ما کاراکترهای واقعیِ قصه‌ها هستیم. قصه‌هایی که هیچ‌کدام هَپی اِند "Happy End" نیستند!
پرونده زندگی "هانی" در ۳۲ سالگی، در گمنامی و تنهایی بسته شد. کسی برای او فرش قرمز پهن نکرد، جایزه‌ای به نامش زده نشد، و حتی خبر اعدام غیرانسانی‌اش هم به اندازه کافی پوشش داده نشد، چرا که او ستاره نبود... "هانی"‌ اما‌، واقعی بود، درد و رنجی ملموس بود، هنوز کسی نمی‌داند این ۴ سال چگونه در زندان سر کرده، آیا در انفرادی محبوس بوده؟ با زخم و جراحت ناشی از شلیک گلوله، در زمان بازداشت چه کرده؟ چقدر درد کشیده؟ آیا فریب وعده و وعیدهای حکومت را خورده و به امیدِ رهایی، سکوت کرده بوده؟ "هانی" مانند یک رازِ سر به مُهر رفت و قصه‌اش با او به خاک سپرده شد... کسی نمی‌داند آیا "هانی" هم مانند "چاک" با امید به نجات، با وسیله‌ای مانند توپ در فیلم "دورافتاده" برای خود همدمی ساخته بود یا نه؟ کسی از او نمی‌داند چرا که او کاراکتر یک قصه نبود، "هانی"، انسانی واقعی بود، انسانی که در اعتراضات آبان ۹۸ با هزاران امید و آرزو برای گرفتن حقش و به امید دستیابی به یک زندگی ایده‌آل به خیابان رفت و برخلاف "چاک" دیگر هرگز به خانه برنگشت.

سپیده حجامی