در ابتدا باید بگویم، ما نباید نقش تحریم را در اقتصاد مملکت انکار کنیم. یک زمانی یک رییس‌جمهور می‌گفت که این‌ها کاغذپاره است که این حرف بسیار غیرمنطقی بود. یادمان باشد که ما نباید از واقعیت فرار کنیم.

* این‌دست حرف‌ها، به اعتماد اجتماعی ضربه می‌زند. مردم نباید احساس کنند که مسئولان، حرف‌های نسنجیده و ناپخته می‌زنند. مردم از ما انتظار حرف سنجیده و علمی دارند؛ قرآن هم به این موضوع اشاره دارد. باید حرفی بزنیم که مو لای درز آن نرود. از طرفی، یا حرف نزنیم یا حرف سنجیده بزنیم.

* اینکه چرا شرایط اقتصادی تا این اندازه به مردم لطمه زده است را با یک مثال توضیح می‌دهم. در ایام همه‌گیری بیماری کرونا، کسانی که بیماری زمینه‌ای داشتند، بیشتر در معرض خطر بودند و اگر کرونا به سراغ آن افراد می‌آمد، بیشترین آسیب را می‌دیدند و حتی شاید منجر به مرگ عده‌ای هم شد. از این‌رو، ما یک‌سری آسیب‌های ریشه‌ای داریم که تا حل نشود، هیچ دولتی در عرصه اقتصادی موفق نمی‌شود.

* بدنه اقتصادی و سیستم ما در کشور مثل جسمی است که بیماری زمینه‌ای دارد و بیماری از دیروز و امروز نیست، بلکه مربوط به بعد از پیروزی انقلاب است که کارخانه و زمین‌های افرادی را گرفتند و اقتصاد عملاً دولتی و کار از دست مردم گرفته شد. الان هنوز داریم چوب سیاست‌های اشتباه اول انقلاب را می‌خوریم که اوضاع آشفته شد و هنوز هم حل نشده است.

* اگر به ایرانیانی که خارج از کشور هستند و آدم نکشته‌اند، مال مردم را نبرده‌اند و شاکی خصوصی ندارند و شاید مسائل و مشکلات جزئی در پرونده‌هایشان دارند، عفو عمومی داده شود تا راحت در رفت‌وآمد ایران باشند، تا حدی می‌توانیم شرایط اقتصادی را بهبود ببخشیم، چون خیلی از این افراد، صاحب‌فکر و دارای سرمایه و ارتباطات هستند.

* شرایط ایجاد شده در اقتصاد مملکت، این‌طور نیست که همه چیز‌ها را بتوانیم گردن استکبار جهانی و تحریم‌ها بیاندازیم و بگوییم عملکرد ما خوب بوده است.