جمهوری اسلامی همواره «هنر» را به مثابه تهدید عنوان کرده و از هنرهای هفتگانه، بیشترین خطر را از جانب هنرمندان نمایش حس کرده است. به همین دلیل با اِعمال انواع سانسور، ممیزی و تعیین خط قرمزها، طی سالیان گذشته، تلاش کرده هنر نمایش را که همواره یکی از ارکان مهم و جریان‌ساز فرهنگی اعتراضی بوده است، تحت کنترل خود درآورد. آمار نمایش‌های توقیف شده و هنرمندان ممنوع‌الکار نشان از هراس رژیم از شکل‌گیری کنش اعتراضی روی صحنه و تاثیر آن در آگاهی‌رسانی جامعه دارد.
چندی پیش مراسم سخنرانی «حسن نصرالله» در محوطه تئاتر شهر با تصمیمی آگاهانه و عامدانه از سوی جمهوری اسلامی، در جهت کلید زدن پروژه تغییر کاربری این مکان انجام گرفت. «حسن نصرالله» رهبر یکی از تندروترین گروه‌های اسلامی‌ست و انتخاب تئاتر شهر برای پخش سخنرانی او، مُشت نمونه خروار و مصداق بارز ویرانی ایران به دست جمهوری اسلامی‌ست.
تئاتر شهر تهران که یکی از نمادهای فرهنگی و هنری مهم پایتخت به شمار می‌آید، در سال ۱۳۵۱ به ابتکار «شهبانو فرح پهلوی» بر اساس طرحی از «علی سردار افخمی» یکی از شاگردان «هوشنگ سیحون» ساخته شد و طی دهه‌ها بزرگترین مجموعه تولید و آفرینش هنر نمایش در ایران بوده است.
حال در تازه‌ترین رویداد، خبری مبنی بر حصارکشی محوطه تئاتر شهر منتشر شده است! این تصمیم در ادامه تلاش‌های مذبوحانه و بی‌وقفه جمهوری اسلامی در خاموش کردن صدای هنر نمایش، گرفته شده است. گویا رژیم به این نتیجه رسیده است که وقتی نمی‌تواند حتی با تولید آثار هنری توسط هنرمند‌نماهای حکومتی، گوی سبقت را از هنرمندانِ واقعی و مردمی برُباید، با جداسازی فیزیکی محوطه تئاتر شهر از بافت شهری، میان جامعه و هنر مرزکشی کند!
جمهوری اسلامی به باور خود، پس از اقدام نمادینی مانند پخش سخنرانی «حسن نصرالله»، سعی دارد با حصارکشی، تیر نهایی را به هنر نمایش بزند. منتهی بی‌خبر است که پیکر هنر نمایش در ایران به واسطه فشارهای فراوان امنیتی و مدیران ناشایست، گرچه نیمه‌جان شده، اما مصمم، راه خود را حتی در تاریک‌ترین زمان و مکان پیدا خواهد کرد.
تاریخ گواه ماندگاری، استواری و پیروزی همیشگی «هنر» در برابر «قدرت» بوده و خواهد بود.

سپیده حجامی