اصلاح طلبان و مخالفان اصولگرای حکومت نکبت و شخص سد علی، مثل لاشخورها بر بالای سر جمهوری اسلامی در حال احتضار و رهبر قلیل الشان اش در حال پروازند و منتظرند هر آن که جناب سدعلی -گورمرگ اش- سرش را زمین گذاشت مثل مسلمانان صدر اسلام با دار و دسته های خود به جان یکدیگر بیفتند و سهم خود را از حکومت و کشوری که ۴۵ سال است به چنگال شان افتاده،،، یا حفظ کنند، یا اگر در طول سال ها این سهم را از دست داده اند مجددا به دست آورند.

«ارتحال شادی آفرین» سدعلی از این نظر نقطه عطفی در تاریخ جمهوری متعفن اسلامی خواهد بود.

خمینی این بخت را داشت که سدعلی نامِ دَوَنگی بود که وقتی به کره ی شمالی سفر کرد، در تلویزیون او را ببیند و به «احمد»ش بگوید که این مرد یک دست، اصلا ساخته شده واسه رهبریِ بعد از من و کی بهتر از این.

اما سدعلی مفلوک، که مثل مسعود شصت چی، از اول اش «اشتباهی» بود، بعد از رحلت جانفلان امام، هنوز هیچی نشده محکم خودش توو سر خودش زد و گفت وای به حال مردمی که من رهبرشان شوم ولی او رفیقی داشت که با لبخند موذیانه اش، او را در مجلس خبرگان از بالای آبشار نیاگارا به پایین هُل داد، با این تصور غلط که این «رفیق قدیم» قدرت را با او قسمت خواهد کرد غافل از این که «آخوند» یعنی خدا، و چون خدا یکی ست و غیر از او هیچ کس نیست، لذا رهبر هم یکی ست و رفیق مفیقی در کار نیست و طرف را توی استخر فرح فرو کرد.