ولی با دمکراسی نمی توان جامعه ی ملتهب ۹۰ میلیونی را اداره کرد.

در روزهای نخست ما نیاز به فرد و افرادی داریم که محکم و استوار:
۱- در مقابل بقایای حکومت نکبت که هم پول هم سلاح و هم نفر دارد بایستند و با آن ها مقابله کنند.
۲- در مقابل تجزیه طلبان و ایران ستیزان بایستند و با آن ها مقابله کنند.
۳- در مقابل فرصت طلبان انقلابی نما و ظاهر الصلاح بایستند و با آن ها مقابله کنند.
۴- در مقابل تشتت افکنان بایستند و با آن ها مقابله کنند.

به عبارتی، ما از فاز جمهوری نکبت «نمی توانیم» و «امکان ندارد که بتوانیم» به طور مستقیم وارد فاز دمکراسی از نوع واقعی و عالی آن شویم.

ما نیاز خواهیم داشت به افرادی که بتوانند با قاطعیت با عوامل بالا مقابله کنند و در عین حال جامعه را به سمت دمکراسی و آزادی از نوع واقعی آن هدایت کنند.

ممکن است این سخن در نظر بسیاری آغاز دیکتاتوری جدید را تداعی کند اما نظر نویسنده قطعا استقرار یک دیکتاتوری جدید حتی دیکتاتوری غیر مذهبی یا ضد مذهبی نیست. استقرار یک دمکراسی پایا و رو به رشد است در حد دمکراسی های اروپای شمالی.

این که ساده لوحانه تصور کنیم فردای بر افتادن حکومت نکبت، ما دست افشان و پاکوبان پای صندوق های رای خواهیم رفت و بی هیچ مشکلی حکومت جدید خود را شکل خواهیم داد، اگر چه رویای هر انسان آزاده ای همین است اما مطلقا با در نظر گرفتن وضعیتی که امروز به «حکومت نارسیدگان» دارند و چشم ندارند که یکدیگر را ببینند چیزی جز خوش خیالی نیست.

باید از همین امروز به آن فردای محتوم بیندیشیم و همین موضوعات را که منتظریم فردا برسد تا در همان روز به آن بپردازیم از همین الان به فکرش باشیم چون فردا -یعنی روز افتادن اتفاق محتوم- قطعا دیر خواهد بود.