یوسفی اشکوری

اشاره: این متن را در آستانه انتخابات سه سال پیش نوشته و در کانال تلگرامی منتشر شده است. اکنون نیز که در وضعیت مشابه (هرچند اندکی بهتر) قرار گرفته ایم همان متن را بازنشر می کنم. متأسفانه اوضاع به گونه ای است که می توان افکار و آرای گذشته ها را عینا در شرایط جدید بازگویی کرد. در هرحال امیدوارم پاسخی باشد به دوستانی که نظرم را در این باب می پرسند.

بارها اعلام کرده ام که پس از خرداد 76 تا کنون در هر انتخاباتی که احتمال اندک تأثیر در بهبود وضعیت مردم و کشور داده ام همراهی کرده و از جمله در انتخابات ریاست جمهوری 96 (انتخاباتی که می توانستم در خارج از کشور رأی بدهم) رأی داده ام (در سال 88 به دلیل عدم امکان عملی در ایتالیا موفق نشدم). اما این بار رأی نمی دهم. چرا؟ دلیل اصلی آن یک مدعای ساده است و آن این که در آینده نزدیک هر کسی انتخاب شود، اگر هم اثرگذار باشد، در حدی نیست که مرا به رأی دادن قانع کند و وجدانم را آسوده گرداند. شرحی لازم است.

جدای از وضعیت تقریبا استثنایی انتخابات 1400 (که حتی در چهارچوب معیارهای متعارف جمهوری اسلامی نیز به حق انتصابات خوانده می شود)، در گذشته اختلاف نظر موافقان و بخش اصلی مخالفان مستقل خارج از حاکمیت، حول حضور و یا عدم حضور در انتخابات، عمدتا در باره شخصیت و تیپ فکری گرایش جناحی و سیاسی کاندیداها و به ویژه افکار و برنامه های آنان بود ولی این بار شرایط به گونه ای است که به طور کلی نه تیپ نامزدها و نه افکار و سخنان شان در تبلیغات انتخاباتی، جذابیتی دارد و نه به ویژه امیدی بر می انگیزد.

دلیل اصلی آن به گمانم یک واقعیت بیش نیست و آن این که، حتی اگر نام منتقدترین نامزد شنبه آینده (29 خرداد) از صندوق رأی خارج شود، هیچ کاری در مقام ریاست جمهوری نمی تواند بکند. بی تردید در این تبلیغات و به ویژه در مناظره ها رادیکال ترین فرد آقای عبدالناصر همتی بود که، جدای از انگیزه ها، حداقل بخش مهمی از ایده ها و افکار مخالفان و منتقدان وضعیت موجود را نمایندگی کرد و به همین دلیل بیشتر مورد توجه قرار گرفته و شماری را به رأی دادن تشویق کرده است. من آقای همتی را نمی شناسم و جز نامی از ایشان در چند سال اخیر به عنوان رئیس بانک مرکزی نشنیده ام ولی این مهم نیست؛ اما پرسش اساسی این است آیا امیدی هست که ایشان در مقام ریاست جمهوری حتی نیمی از وعده هایش را عملی کند؟