پس از جنبش مهسا و بالا گرفتن مشکلات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی، به تدریج ج.ا. وارد این دوره گذار شده و به نحوی حداقلی در حال ساماندهی و بازیافت خویشتن است تا ضمن حفظ ساختار تمامیت خواه ولایت‌فقیه، درون‌نگری‌هایی را آغاز کند تا بتواند در دوران پساخامنه‌ای لنگرگاه قدرت و ثروت را درون خاندان و هسته‌ی سخت قدرت حفظ کند. برای رسیدن به این هدف، در زمینه‌های مختلف هزینه‌ی هنگفتی از اموال کشور و منابع خزانه را صرف می‌کند؛ برای مثال در زمینه‌ی بلندگوهای تبلیغاتی، ضمن سرکوب مخالفان، به تدریج در حال خریدن برده‌های جدید است و حتی به چهره‌های مطرح اپوزوسیون داخل و خارج هم چشم طمع بسته، چنان‌که در همین بازی اخیر، شماری از مخالفان پیشین حکومت، به یکباره دچار چرخش در مواضع شده و رسما پذیرفته‌اند که زین‌پس کمتر غرغر کرده و زیر پوشش‌های زرورقی عواطف سانتی‌مانتال خشونت‌‌‌پرهیزی و ایران‌دوستی و اخیرا دمیدن در تنور انتخابات، از ایده‌ی محوری تداوم نظام حمایت کنند.

به بیان دیگر حکومت. ج.ا. دوران شبه سکولار پساخامنه‌ای را مدتهاست که آغاز کرده است و جالب اینجاست که این هسته‌ی سخت جانشینی، از هم اکنون از شخصیت و دیدگاه‌های رهبر به عنوان یکی از مهره‌های شطرنج سیاسی خود استفاده می‌کند.

مثلا وقتی او علیه پزشکیان سخن می‌گوید، هسته‌ی جانشینی می‌داند که این موضع‌گیری در عمل به نفع پزشکیان و باعث اقبال بیشتر به او در میان درصد قابل توجهی از مردم معترض خواهد شد و احتمال دارد که با این موج منفی از زبان او، موج بزرگ‌تری در حمایت از پزشکیان (که اکنون کاندیدای مورد نظر هسته‌‌ی جانشینی است) شکل گیرد و برای همین با خونسردی نظاره می‌کند و هدف خودش را دنبال می‌کند. در واقع امر، اکنون پسر، پدر را به خدمت گرفته است، پدر هم متوجه موضوع است و با کلیات تصمیمات ولیعهد موافقت می‌کند، اما می‌خواهد تا پایان عمر و فرصت کوتاهی که باقی‌مانده بر ایدئولوژی و آرمان‌های مقدس‌پنداشته‌اش پایبند بماند و نقش کاراکتر مغرور و لجوج در خور نایب امام غایب را تا لحظه‌ی آخر به تمامی ایفا کند.