۲.شکل دوم نفرت از اصلاحات، نفرت نیروهای سیاسی خارج از محدوده جمهوری اسلامی مثل مارکسیست ها و لیبرال ها یا بازماندگان رژیم پیشین از اصلاحات بود.این گروه معتقد بودند اصلاحات راه یا ابزاری است که بواسطه آن رژیم جمهوری اسلامی قادر است در عین توتالیتر بودن و حذف مخالفان جدی خود مدعی دموکراسی شود و به خود ظاهر دموکراتیک بدهد.این گروه معتقد بودند اصلاحات واقعی را باید ممکن ساخت: اصلاحاتی که در آن اصلاحات محدود به نهادهای دولتی نمی ماند، بلکه می توان تجسم آن را در همه وجوه زندگی مادی و تجربه شده و محسوس جامعه دید و مشاهده کرد.

۳.شکل سوم نفرت از اصلاحات اما جدید است: منادی این نوع نفرت از اصلاحات خود اصلاح طلبان هستند.این جریان اکنون هیچ شکل واقعی تری از اصلاحات را دنبال نمی کند، بلکه می گوید آن اصلاحاتی که تاکنون می خواستیم زیادی واقعی بوده است.آن ها هیچ نقدی بر نهادهای اقتدارگرا ندارند و هیچ تمهیدی برای مهار این نهادها هم مطرح نمی کنند.آنها با نهادن نام اصلاحات هویت گرا یا اصلاحات تقابلی بر جریان از پیش موجود اصلاحات، معتقدند مشکل اصلی خود ما بوده ایم و اصولا شکل نادرست اصلاحات، اصلاحاتی بوده است که باعث ناراحتی نهادهای اقتدارگرا شده و امکان براندازی جمهوری اسلامی را در خود نهفته داشته است.تنها یک اصلاحات وجود دارد و آن هم اصلاحاتی است که فاجعه احتمالی بوجود آمدن تغییر در نظام جمهوری اسلامی را سرکوب کند.این نگرانی را به خوبی می توان در تاکید کاندیدای این جریان در انتخابات بر اجرای سیاست های مورد تایید رهبری، تاکید بر همکاری همه نیروهای نظام در حل مشکلات،تاکید بر از بین بردن بی اخلاق سیاسی و رازداری سیاسی، و تاکید همزمان بر اهدافی چون عدالت احمدی نژاد، اعتدال روحانی، اصلاحات خاتمی، مردمی بودن رئیسی، اصول گرا و سرسخت بودن میرحسین، و توسعه گرایی هاشمی دید.