من میانه ای با برخی افکار و اعمال حماس و حزب الله لبنان و دیگر اسلامگرایان ندارم و از این رو هرگز در صف آنان نمی ایستم ولی در برابر انواع تجاوزهای اسرائیل نیز کمترین نرمشی نشان نمی دهم. حداقل پایداری آنان در برابر تجاوزات حدود یک قرنه اخیر را ارج می نهم. به ویژه که اغلب زمامداران غربی با رهبری آمریکا در کنار اسرائیل ایستاده و علیه ستمدیگان عمل می کنند و از ترورشان به دست اسرائیلی ها اظهار خوشحالی می کنند. از این رو در اینجا فرازی از حسین وارث آدم شریعتی را با به مناسبت بازنشر می کنم و آن را تقدیم می کنم به تمامی قربانیان غزه و فلسطین؛ بدون این که در پی اسطوره سازی باشم و یا دچار احساسات شده و مرتکب گزافه بشوم. این را هم بگویم نثر شریعتی در این متن یکی از درخشان ترین نمونه های ادبیات پارسی معاصر است.

. . . کویری با خورشیدی کبود و آسمانی به رنگ شرم، صحرایی افق در افق پوشیده از خون و شبحی روییده از دریای سرخ، سینه صحرایی بی کس و در زیر ابر دردبار، شبحی یا مجسمه ای، تندیسی در خون ایستاده، سندانی در زیر ضربه های دشمن و دوست، مجروح، خون آلود، شکسته، خاموش، با دستی بر قبضه شمشیری که با همه تعصبش کوشید تا همچنان نگهش دارد! . . . و دستی دیگر همچنان بلاتکلیف!

نه می جنگند، که با چه؟ نه سخن می گوید، که با که؟ نه می رود، که به کجا؟ نه باز می گردد، که چگونه؟ و نه می نشیند، که: هرگز!

ایستاده است و تمامی تلاشش این که نیفتد!

بر سر رهگذر تاریخ ایستاده و بر هر نسلی که می گذرد، سر راه می گیرد و بر سرش نهیب می زند که: ای بر مرکب های سیاه ننگ، بگریخته از همه صحنه های «شهادت» تاریخ! . . .

ای غایب ها! پوچ ها، پلیدها، در میان شما کسی هست هنوز چهره انسان را به یاد آورد و چشمانی هست که او را بتواند دید و بازشناخت؟

اینان که مرگ را همچون گردن بندی از زیباترین گوهرهای خدا بر گردن آویخته اند، بی مرگان جاودانه اند، تا شاهد آنچه در تاریخ آدمی گذرد، شهید آنچه بر بنی آدم می میرد و می پژمرد و قربانی جلاد می شود!

:::

*بخش نظرات این مقاله به درخواست نویسنده غیرفعال شده است