"امیدوارم بعد از رفتن اینها اتفاقی برای مملکت هرج و مرج نشه, کشت و کشتار نشه, قانون حکم فرما باشه, توی اوون مملکت باید قانون اساسی رعایت بشه, قانون اساسی که کسی دست نبرده باشه توش, نه شیخ و نه شاه. دولت را مردم انتخاب می کنند, نخست وزیر را مردم انتخاب می کنند, ما وارد یک رنسانس می خواهیم بشیم, تحولی می خواهیم در کشورمون بوجود بیاد".

خود وی حق انتخاب را حق و حقوق ذاتی مردم می داند. اگر مردم در یک رفراندوم یا انتخابات سیستم پادشاهی مشروطه را انتخاب کردند, که این نیز مرا بیاد آهنگ "گلایه" خود داریوش می اندازد که می گوید: "گله ای نیست" و اینکه بعنوان یک ملت دیریست که از خانه خرابان جهانیم و شوربختانه سرگرم به خود زخم زدن هستیم و انگار غیر از این ما را مشغله ای نیست.

نکته قابل تاکید مجدد اینکه در سپهر سیاست فردای ایران "شیخ" وجود نخواهد داشت که بخواهد به قانون اساسی دست ببرد. اگرچه مطمئن نیستم منظور داریوش از "دست بردن به قانون اساسی" چیست؟ آیا منظورش تغییر مفاد قانون اساسی است یا نقض آن در عمل که از نظر سیاسی دو مولفه متفاوت می باشند. وانگهی این حق ملت ایران است که نظام جمهوری یا پادشاهی را انتخاب کنند. لذا یا "شاه" خواهد بود و یا "رئیس جمهور". بنابراین قرار دادن "شاه" و "شیخ" در چنین فحوای کلامی و سیاق سیاسی آینده ایران کاملا غلط است. اگر او می گفت "نه رئیس جمهور و نه شاه" حق دستبرد به قانون اساسی را ندارند, سخن وی قابل درک و معنا پذیر می بود. اما پیش نمایی وی در مورد آینده (بدون شیخ) و تکرار نابجای شعار فعلی مجاهدین که اقبال چندانی ندارد تحت عنوان "نه شاه و نه شیخ" نه تنها نامربوط بلکه نوعی فرافکنی و یا عقده گشایی تلقی می شود که باعث شکاف و افزایش گسل ها می شود که شده است و تنها رژیم جمهوری اسلامی منتفع و سودیابنده آن است.

پی نوشت: بنده بیش از نیم قرن طرفدار پروپاقرص آهنگ های داریوش بوده ام و بیش از بیست سال پیش در کنفرانس انجمن پژوهشگران ایران در لندن با وی گفتگو کردم. لذا همواره نظر بسیار مثبتی نسبت به داریوش و آهنگ های معنادار و زیبای او داشته ام. اما این حرکت آقای داریوش اقبالی در یک کنسرت عمومی غیر سیاسی را به نفع همگرایی و اتحاد و همسویی نحله های مختلف سیاسی که ضرورت مبرم زمان ما است پرگزند و مضر می دانم.

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن