احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا
محمد رضا شاه فقید درروزهای پایانی عمر کوتاهش، که هر لحظه آن بر خلاف دشمنان او از وابستگان به ارتجاع سرخ و سیاه، در پی خوشبختی ایران و ایرانی گذشت، در پاسخ به پرسش دیوید فراست خبرنگار بی بی سی که از او پرسید «فکر می کنید پنجاه سال دیگر مردم ایران به انقلاب علیه شما چگونه فکر می کنند»، گفت «امیدوارم به پنجاه سال نکشد».
او راست می گفت. پنجاه روز هم نگذشت که ماهیت ارتجاعی و ضد ایرانی رژیم خمینی و دارودسته های هوادار ایرانی و خارجی او با یورش به ابتدایی ترین آزادیهایی که داشتن آنها آدمی را به مقام انسان بودن خود باورمند می کند آشکار گشت.
اما ۴۵ سال طول کشیده تا این هفته محمد رضا تاجیک از مشاوران ارشد و نزدیک به محمد خاتمی اعتراف کرده که نظام دینی جمهوری اسلامی در واقعیت دنیای امروز جایی برای وجود و ادامه حیات ندارد.
نیازی به تجزیه و تحلیل های روزمره ژورنالیستی و روشنفکرانه از اوضاع جاری میهن نیست و رشته کلام را به کسی می سپاریم که ۸ سال در قلب ساختار مخوف حکومتی تبهکار در کنار رئیس جمهوری آن بوده است.
او گفته است: «نبض این جهان، سکولار می‌تپد، ذائقۀ آن، سکولار است، مناسبات و روابط و قانون و اخلاق حاکم بر این روابط و مناسبات، سکولار است، سیاست و قدرت جاری در آن، سکولار است، و در یک کلام، حتی دین و ایدئولوژی این جهان، سکولار است».
به گفته تاجیک انقلاب دینی برآمده در ایران علیه حکومت غربگرای شاه و تبدیل کشور به «دارالسلام» تنها چند صباحی، آنهم با تزریق خشونت و کشتار مذهبی خود را در تضاد با «دارالکفر» به رهبری آمریکا نشان داد، وگرنه دیری نپایید که برای بقا در عالم واقعیت به هم آغوشی با کشورهای «کمونیستی» روی آورد.
«این ایدئولوژی سیاسی که از یک‌سو، عصبیت‌های ارتدکسی- ارتجاعی، و از سوی دیگر، منفعت‌های شخصی و گروهی و حتی خارجی را بر جبین داشت، با قدسی‌کردن دوگانۀ «ایران و غرب» (به‌ویژه امریکا)، مسیر عقلانی‌سازی سیاست و قدرت (در کشور) را ناهموار و عبور از آن را با هزینه‌های گزاف شخصیتی، روانی، سیاسی، امنیتی و... مواجه کرده است».
«بنیاد تونی بلر» نخست وزیر پیشین بریتانیا در گزارش مفصلی از اوضاع اجتماعی و تحولات سیاسی و فرهنگی ایران در پی جنبش زن زندگی آزادی نتیجه گیری کرده در حالیکه جهان اسلام هنوز و برای رسیدن به دموکراسی میان پایبندی به سنتهای دست و پا گیر خود با غربگرایی در جدال است، ایران با وجود داشتن تنها رژیم تئوکراتیک در جهان پیشروترین کشور مسلمان در مسیر سکولارترین شدن است!
پرسش اکنون این است که در فردای نبود رژیم جمهوری اسلامی کدام نظام سیاسی می تواند این تحول بزرگ اجتماعی و تاریخی را برای مردم و کشور ما پایدار نگه بدارد؟
شما چه فکر می کنید؟
