احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا

مرحوم احمد انواری روزنامه نگار واز فعالان جبهه ملی پس از انقلاب در خارج کشور بود و نشریه «پرخاش» را به کمک برخی هواداران زنده یاد دکتر مصدق در لندن منتشر می کرد.

یکی از بهترین و تاریخی ترین تیترهای روزنامه او در واپس روزهای عمر خمینی این بود که می گفت «همه در انتظار مرگ رهبری نشسته اند که پیش از این خودکشی کرده است».

تکرار این کمدی امروز انتظار برای مرگ خامنه ای است، مردی که پژوهشگر برجسته عباس میلانی در مصاحبه ای با تلویزیون بخش فارسی صدای آمریکا در چگونگی احوال امروز او، وی را با شاه سلطان حسین آخرین پادشاه سلسله صفویه مقایسه و حتی فجیع تر خوانده است.

شکی نیست که اوضاع کنونی و شرایط واقعی کشور در حالی که رژیم از دوسو با بحرانهای داخلی و تهدیدات خارجی روبروست دیر یا زود به یک دگرگونی ناشناخته و غیر قابل پیش بینی منجر خواهد شد.

اما اگر یکی از این پیش بینی ها سقوط رژیم باشد، برای گذار میهن به سوی آزادی و خوشبختی چنین نتیجه ای به خودی خود کافی نیست.

تاریخ رژیم جمهوری اسلامی با خون و جنگ و آشوب و سرکوب نوشته شده و زدودن آثار جنایتهای آن امری یکشبه نیست.

از سوی دیگر تضادهای اجتماعی و سیاسی و اختلافات قومی و مذهبی زاییده این رژیم در کشور ما ضربات مهلکی به همبستگی ملی ما وارد آورده که در نبود ماشین سرکوب رژیم می تواند از کف به سطح جامعه آمده و گذار به آرامش، یکپارچگی و پیشرفت میهن را شدیدا خدشه دار کند.

اینجاست که یک رهبری داهیانه و مورد قبول و اعتماد ملی باید نقش خود را در حفظ تمایمت ارضی کشور، گسترش و حمایت از آزادیهای مدنی، بازیابی هویت ملی - تاریخی و ایجاد رابطه صلح آمیز و مشترک المنافع با همسایگان ایران و سایر کشورهای جهان بازی کند.

نیروهای ملی - مذهبی که از اجزای اولیه به قدرت رساندن رژیم بوده اند با توجه به شکست فاحش نقش مذهب و اسلام سیاسی در ایران نمی توانند این نقش را بازی کنند.

سازمانهای چریکی و روشنفکری چپ که آبشخور کردار و افکارشان کم و بیش حزب توده و وابستگی به روسیه است هنوز در حال و هوای جنگ سرد و نبرد با امپریالیسم سیر می کنند و ایران و مردم آن برایشان یک آزمایشگاه سنجش ایدئولوژیهای منسوخ شده است.

اگر مبنای پیدا کردن این رهبری معنوی جامعه برای گذار از رژیم را نه در ادعاهای سازمانهای مخالف بلکه در یک چهارچوب فرا سازمانی و خواسته عمومی ملت ایران بدانیم قطعا نمایش ملی گرایی و میهن دوستی مردم ما در جریان جشن های نوروزی محکی درست و واقعی می باشد.

فریاد های به ویژه نسل جوان و آینده این مرز و بوم در پشتیبانی از شاهزاده رضا پهلوی و بازگشت حکومت مشروطه پادشاهی در جریان این گردهمایی های نوروزی مانند رفراندومی تاریخی در رد جمهوری اسلامی و همه جریانهای سیاسی وابسته به آن و گام نهادن ایران و ایرانی در مسیر نوین زندگی و تاریخ آنهاست.

آنها که چشم و گوش خود را بر شنیدن و دیدن این واقعیت بسته اند همراه رژیم در آرامگاه تاریخ جای دارند!