در خبرها آمده است:
«مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا، اعلام کرد که روز شنبه گفت‌وگوهای مستقیمی میان استیو ویتکاف، نماینده ویژه آمریکا، و یکی از مقام‌های ارشد جمهوری اسلامی برگزار خواهد شد. دیپلمات‌های ایرانی و آمریکایی قرار است شنبه برای آغاز گفتگو درباره برنامه هسته‌ای ایران به عمان سفر کنند.»
خبر با مزه ای ست که باعث انبساط خاطر می شود. ارشدیّت مقام مزبور تنها در یک چیز است: او می تواند با تلفن مستقیما با بیت سدعلی،،، و در موضوعات فوری احتمالا با خودِ او حرف بزند!
خدا پدر ترامپ را بیامرزد که بعد از ۴۶ سال فهمید که در جمهوری نکبت، مقام پایین تر از «آقا» معنی ندارد و مستقیما برای خودِ او نامه نوشت. خوشبختانه سدعلی دم مرگ است و دولت های خارجی برای این که بفهمند برای حل و فصل موضوعات سیاسی تنها باید با خودِ او طرف شوند و او را هر جور شده، آن طرف میز مذاکره بنشانند، ۴۶ سال دیگر صبر و انتظار لازم نیست.
اگر قرار بر لاس زدن باشد، این کار باید تا موقع مرگ او انجام شود و پایین آوردن حضرت آقا از خرِ شیطان با این جور مذاکرات مقدور نیست.
بعد از به دَرَک واصل شدن او اتفاقاتی که خواهد افتاد از این قرار است:
-یک بابایی را خبرگان برای جانشینی این تحفه معرفی خواهد کرد.
-در داخل حکومت یک عده موافق او و یک عده مخالف اش خواهند بود.
-اینها با اونها توو سر و کله ی هم خواهند زد.
-چون هاشمی رفسنجانی یی وجود ندارد، با نقل یک خاطره از امام که قربون قد و بالای خامنه ای در ملاقات با کیم ایل سونگ رفت و یک قیام و قعود که هاشمی اول از همه برخاست و یارو رو سر دلِ ما گذاشت رهبر بعدی انتخاب «نخواهد» شد.
-سپاه از یک طرف و دستگاه امنیت از طرف دیگر به مقابله با هم خواهند پرداخت و سپاه در این مقابله پیروز میدان خواهد شد.
-سپاه سعی خواهد کرد امور سیاسی را با مطرح کردن خطر دشمنان خارجی و داخلی و توپ و تشر زدن به سمت آرامش سوق دهد و چون این کار نشدنی ست، نوعی حکومت نظامی در ایران برقرار خواهد کرد.
-مردم جان به لب رسیده که فضا را برای بیان اعتراض مناسب می بینند وارد میدان خواهند شد.
-اصلاح طلبان چون فضا را برای ورود به قدرت مناسب می بینند و سال ها به خاطر از میدان به در نشدن شان کجدار و مریز رفتار کرده اند تاج زاده و دار و دسته ی اصلاح طلبان سابق و احتمالا مهندس موسوی را به میدان خواهند فرستاد.
-اپوزیسیون خارج نشین طبق معمول در رسانه های تصویری و اینترنتی چانه شان گرم خواهد شد و حرف حرف حرف و باز هم حرف خواهند زد.
-مردم داخل ایران در تهران و شهرستان ها، همینجوری از میدان انقلاب تا میدان آزادی و برعکس بالا و پایین خواهند رفت و شعار خواهند داد، بعد هم که خسته شدند به خانه برخواهند گشت تا فردا دوباره بیرون بیایند. در این بین ده ها جوان نازنین به دست آدمخوران بسیج و سپاه و نیروی انتظامی کشته و زخمی خواهند شد و مثل برگ خزان بر زمین خواهند ریخت. اپوزیسیون خارج نشین هم همچنان حرف حرف حرف خواهد زد و مردم منتظر وقوع معجزه ای از جانب آن ها خواهند ماند....
در این زمان ف. م. سخن و چند نفر دیگر از «اپوزیسیون» دار فانی را وداع خواهند گفت با این امید که ارواح شان، سرنگونی حکومت نکبت و بر روی کار آمدن حکومتی مردمی و درستکار و در امان ماندن از شرّ فرصت طلبان و قدرت خواهانِ دو زاری و تجزیه طلبان و مجاهدین خلق و امثال این ها را ببیند که چون روح و روح بازی هم دلخوشکنک آدم های ساده لوح است، بنا بر این بی هیچ نقشی در بهبود وضع و اوضاع زندگی شان به پایان خواهد رسید و بعدش هم که به آن ها اصلا مربوط نمی شود....
