متاسفانه هر کدام از ما ایرانیان را که محکم تکان دهند از درونمان یک مستبد ،یک روح نا آرام وخشنی بیرون می زند که با کوچکترین تلنگری رگهای گردن بالا می آید و میل انتقام وزور گوئی از آن بالامی زند.

دست های هییچکدام از ما پاکیزه نیست .ما شریک جرمان گاه خاموش وگاه پر مدعائی هستیم که در تمامی عرصه های کشت وکشتار زور گویان و جانیان! حضوری خاموش وگاه تائید کننده داشتیم.

در همان نخستین روزهای انقلاب در یک نشگی تاریخی مهر تائید بر اعدام های نفرت بار خمینی ،خلخالی در پشت بام مدرسه رفاه می زنیم حزب توده خواهان تداوم وقطع نشدن این اعدام ها می شود وسازمان چریک های فدائی ومجاهدین از آن استقبال می کنند.خشونت اصل ونماد انقلابی می گردد که شعارش آزادی ،عدالت و برادری بود .برادری که ازهمان روزهای نخستین به درگیری ها خیابانی کشیده شد. زهرا خانم ها و ماشالله قصاب ها صحنه گردان انقلاب گردیدند. برای لحظاتی خواب جامعه را بر هم می ریزد .البته آن هم نه تمامی جامعه ! تعدادی خواب آلوده چشم باز می کند در حالتی بین خواب وبیداری، واکنش نشان می دهند ، بر افروخته می می شوند ، اشگ در چشم می گردانند . از شناعت قتل سخن می گوید ، تعدادی قدم فراتر می نهند حکومت را به چالش می کشند، دنیای مجازی به قولی طوفان توئیتری بر پا می کند .اما بعد چند روز این تب به سرعت بالا آمده با چند قرص مسکن از نوع کدئین دار آن فرو کش می کند به عرق می نشیند.باز فقر فشار زندگی سفره های خالی با کودکانی نشسته بر دور آن وسیر کردنشان چنان فکر وذکر رامشغول خود می کند که ابعاد جنایت هائی شنیع تر از کشته شدن "الهه حسین نژاد"بدست فراموشی سپرده می شود. چرا؟ ادامه دارد