وعده‌های توخالی در سایه حملات بی‌امان اسرائیل

علی جوانمردی

در حالی که هنوز صدای انفجارهای شبانه در قلب تهران و اصفهان از حافظه مردم پاک نشده، عزیز نصیرزاده، وزیر دفاع جمهوری اسلامی، در ۲۹ مرداد ۱۴۰۳ مدعی شد که اگر رژیم ایران به «جایگاه کنونی» نرسیده بود، دشمن حمله می‌کرد! او ادعا کرده بود که این «قدرت بازدارندگی» جمهوری اسلامی است که مانع از حمله دشمن شده است -- اظهاراتی که با واقعیتِ ویرانی تأسیسات نظامی، هسته‌ای و اطلاعاتی در خاک ایران هم‌خوانی ندارد.

در حمله ۱۲ روزه به مواضع نظام، اسرائیل و آمریکا بارها و بارها مواضع حیاتی جمهوری اسلامی را در خاک ایران با دقت بالا هدف قرار داده‌اند؛ از مقرهای سپاه تروریستی پاسداران گرفته تا مراکز مونتاژ پهپاد و سامانه‌های پدافندی. حتی دفترهای اطلاعات سپاه، فراجا و بسیج، انبارهای مهمات و ده‌ها مواضع دیگر، درست در قلب پایتخت، هدف گرفته شده -- بدون حتی یک رهگیری موفق و بدون پاسخ نظامی قاطع.

چگونه می‌توان از «بازدارندگی» حرف زد، وقتی ده‌ها پهپاد اسرائیلی تا عمق کشور نفوذ می‌کنند، یا سیستم دفاع هوایی جمهوری اسلامی در برابر موج حملات، تنها نظاره‌گر است؟

نظامی که ناتوان از حفاظت از آسمانش، زیرساخت‌هایش، و حتی جان فرماندهان رده‌بالاست، چگونه می‌تواند از قدرت بازدارندگی سخن بگوید؟

این نه بازدارندگی، بلکه درماندگی در لباس رجزخوانی‌ست.