فرض می گیرم که اصلا عرفان قانعی فرد را نمی شناسم و کتاب ارزشمند «در دامگه حادثه»ی او و سایر نوشته ها و گفتارهای او را نخوانده ام و نشنیده ام و فقط می دانم که جوانی ست محترم و اهل قلم و اندیشه و بعد با کمال تعجب و وحشت مشاهده می کنم که دستگاه بوروکراسی امریکا می خواهد او را به خاطر مشکلات مهاجرتی بعد از سال ها زندگی در غرب و امریکا از امریکا بیرون کند و مقدمات این کار را با بازداشت و زندانی کردن او تدارک دیده و ترسناک تر از همه این که ممکن است او را با غُل و زنجیر به جمهوری نکبت اسلامی بازگردانند!

من در حالی که ضربان قلب ام بالا رفته در این وضعیت خودم را جای این جوان می گذارم و به جای دولت امریکا از رفتار خودم خجالت می کشم و شرمنده می شوم.

والله در زمانی نه چندان دور دیده ام که چطور دولت امریکا یکی از بزرگان خود را برای آوردن یکی از کلاشان سیاسی ایرانی به امریکا،،، به کشور ثالث می فرستد و او را با سلام و صلوات و اسکورت به امریکا منتقل می کند و این قالتاق سیاسی تا می تواند از گاگولیت برخی مقامات امریکایی سوءاستفاده می کند و تا می تواند آن ها را از نظر سیاسی و مالی می چاپد و بعد هم که یواش یواش دست طرف رو می شود، انگار نه انگار که اتفاقی افتاده و طرف هم هر از چندی سناریویی جنایی و مهیج شبیه به فیلم های هالیوود روی صحنه می آورد و باعث خنده ی تاسف بار ایرانیانی که قالتاق بازی بعضی از کلاه برداران وطنی را می شناسند می شود.

نه عزیزم! نه جناب امریکا! شما خیلی مانده تا کلاشان سیاسی ایرانی را بشناسی و شیوه ی آرسن لوپن های وطنی را بیاموزی.

حالا آن ها به جهنم، بگذار آن ها تا جایی که می توانند شماها را «فیلم» کنند. ما که بدخواه آن ها نیستیم فقط دل مان به خودهامان و شما که انتظار داریم به مبارزان واقعی ایران کمک کنید می سوزد.