به گزارش هم‌میهن آنلاین، مشروح گفت و گوی محمدرضا باهنر، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام را در خبرگزاری خبرآنلاین می خوانید؛

با احتیاط بیشتری نیت خوانی کنیم

*آقای باهنر! بعد از انتخابات ۱۴۰۳ و بخصوص اخیرا شاهد انتقادات تند اصولگرایان از آقای جلیلی و طرفداران ایشان بودیم.

اصولگرایان خودشان حدود هفت تا هشت بخش است.

* حالا طیف اصولگرایان سنتی و آنهایی که به اعتدال نزدیک ترند و حتی بخشی از اصولگرایان مانند روزنامه جوان. فکر می کنید علت این انتقادات چیست؟ ساختاری است یا به خاطر نوع گفتمان ایشان و ایدئولوژیک است؟

ما باید با احتیاط نیت خوانی کنیم. مثلا کسی می خواهد عقده هایش را خالی کند.حتی برخی از دوستان سیاسی هستند که به موضع من انتقاد دارند. من ۲۸ سال در مجلس بودم و شاید ۱۵-۱۶ سال هم رأی موثری داشتم و به قول معروف در مجلس صاحب نفوذ بودم. در مجلس طبق آیین نامه نماینده اقلیت دینی که قابل احترام هم هستند با ۴-۵ هزار رأی به مجلس می آید و نماینده تهران هم با ۱.۵ میلیون رأی می آید، ولی در آیین نامه مجلس اینها هرکدام یک رأی بیشتر ندارند و هیچ فرقی نمی کند. اما هر فردی یک حوزه نفوذ رأی دارد. یک موقع من با استدلال ها، رفتارم و با بحث هایی که می کنم می توانم ۵۰ نفر را قانع کنم. یکی هم هست که خودش را هم نمی تواند قانع کند. حوزه نفوذ رأی مهم است.

برخی از اصلاح طلبان هستند که می گویند پزشکیان اصلا از «ما» نبود

یک موقع مخالفت ها و موافقت ها بر اساس احکام بدریه، حنیفیه هاست که بین خودشان و خدای خودشان است که باید جواب دهند. یک موقع هم واقع قضیه این است که استدلال می کنند. این رفتاری که فلان کس کرده و شما می فرمایید اصولگرایان، مگر در اصلاح طلبان کم پیدا می شود؟ الان برخی از اصلاح طلبان هستند که می گویند پزشکیان اصلا برای ما نبود. پزشکیان به ما تحمیل شد و همین الان هم می گویند.

یعنی می خواهم بگویم که اینها را نمی توان طیف بندی کرد. یک طیفی از اصلاح طلبان و طیفی از اصولگرایان همین رفتارها را دارند. من می گویم که در مجلس بودم و صاحب نفوذ هم بودم. اعتقاد داشتم -و همین الان هم دارم- که ما باید از دولت و مجلس مستقر حمایت کنیم، ربطی هم ندارد که برای کدام جناح باشد. برای جناح ما یا جناح رقیب. باید حمایت کنیم و اگر هم نقد می کنیم باید مشفقانه باشد. نقد تخریبی نباید باشد. اگر کسی تحت عنوان جناحی بگوید که من می خواهم کاری بکنم که این دولت شکست بخورد و در دوره آینده رأی نیاورد، این شکست دادن دولت به معنای تضعیف نظام جمهوری اسلامی است.

اما اگر یک دولت و رئیس جمهور در دوران ۴ سال ریاستش بتواند کارهایی به نفع مردم کند، ولی من مخالف جناحی اش بگویم که باید کاری کنم که این کارها را انجام ندهد، بدنام و تضعیف شود . مثلا بگویم من کاری می کنم که این دولت در دوره آینده رأی نیاورد. این اصلا رقابت جناحی و سالمی نیست. این رقابت با نظام جمهوری اسلامی است. مقام معظم رهبری بارها خودشان هم فرمودند که من همیشه از دولت مستقر حمایت می کنم. بالاخره مقام معظم رهبری هم روز انتخابات موقعی که پای صندوق رأی می روند، حتما به یک نفر رأی می دهند؛ یعنی مثلا علاقه داشتند که مثلا آقای «ب» انتخاب شود ولی آقای «الف» انتخاب شد. آقا حتما به یک نفر رأی می دهد و قطعا هم آن یک نفر را به بقیه ترجیح می دهد، اما هر کس که برنده شود، از او حمایت می کند؛ این وظیفه شرعی است.

درباره آقای پزشکیان سه جمله بیشتر ندارم

*اما به هر حال برخی جریان ها اقداماتی در جهت تضعیف دولت انجام می دهند. حداقل در یک سال گذشته بارها در خیابان اعتراض کردند. بحث استعفای آقای پزشکیان و طرح عدم کفایت سیاسی ایشان مطرح شد. وقتی این اقدامات در جهت تضعیف دولت از سوی برخی از رقبای ایشان انجام می شود،چه باید کرد؟

اینها اتفاقاتی است که در جامعه رخ می دهد. ما قرار نیست هرکس مثلا نقد درست یا خصمانه به رفتار دولت کرد، فردا دادگاه علنی برایش برگزار کنیم، او را محکوم کنیم، شلاق بزنیم و زندانی کنیم یا اعدام کنیم. حرکات و رفتارهای سیاسی در افکار عمومی اثر می گذارد. یک موقع طرف حرفی یا اتهامی می زند که باعث تشویش اذهان عمومی می شود.

یک زمانی یک آقایی نماینده مجلس بود که پشت تریبون رفت گفت که رئیس جمهور ما جاسوس است، آن رئیس جمهور را هم نمی خواهم اسم ببرم، اتفاقا رئیس جمهوری بود که من به او رأی نداده بودم، من بلافاصله روز بعد مصاحبه کردم و گفتم مملکت نباید آنقدر بی حساب و کتاب باشد که یک نماینده مجلس پشت تریبون بگوید رئیس جمهور جاسوس است. در قانون اساسی ما رئیس جمهور نفر دوم مملکت است. اگر کسی می گوید جاسوس است، باید احضارش کنند، اگر ثابت کرد که جاسوس است، ترتیب آقای رئیس جمهور را بدهند. اگر هم ثابت نکرد، باید با او برخورد شود. نمی شود که نماینده رسما پشت تریبون بیاید و بگوید که رئیس جمهور جاسوس است و همه هرهر بخندند.

اما یکی دیگر می آید و می گوید این رئیس جمهور ما بی عرضه است، اگر من بودم نمی گذاشتم تورم باشد، اقتصاد را سامان می دادم و اقداماتی می کردم. این تشویش افکار عمومی نیست بلکه انتقاد ناجوانمردانه از دولت است.

من درباره آقای پزشکیان سه جمله بیشتر ندارم، آقای پزشکیان آدم متدین و دلسوزی است و علاقمند است که برای مردم کار کند اما زمانی که کاندیدای ریاست جمهوری شد نمی دانست که این کار انقدر سخت است. سختی کار را حس نمی کرد. خود آقای پزشکیان در زمان مناظره های تلویزیونی هم گفت که اگر نتوانستم استعفا می دهم. من واقعا تا ۲-۳ ماه قبل نگران بودم، چون آقای پزشکیان روحیه خاص و به اصطلاح «داش مشتی» هم دارد و من نگران بودم که ایشان یک روز صبح از خواب بیدار شود و بگوید من قول داده بودم نمی توانم مطابق قولم عمل کنم و استعفا می دهم. این برای نظام جمهوری اسلامی ایران خیلی مضر بود و هست.

ا الحمدالله لان دیگر آن تشویش را ندارم که آقای پزشکیان به این نتیجه برسد که استعفا دهد، اما اینکه آقای پزشکیان مشکلات مملکت را حل می کند، دارد حل می کند، چقدر از آن را می تواند حل کند، اینها قابل بحث است.