شانزدهمین حضور بین المللی فیلم سینمایی "تهران ساعت هفت صبح" در جشنواره فیلم اصیله مراکش

فیلم سینمایی «تهران ساعت هفت صبح» ساخته امیرشهاب رضویان در بخش مسایقه اولین جشنواره فیلم اصیله، كه از بیست وچهارم تا سی ام جولای (سوم تا نهم مرداد ماه) در مراکش برگزار می شود، به نمایش در ‏آمد. «تهران ساعت هفت صبح» دومین تجربه سینمایی امیرشهاب رضویان است. وی بیش از 30 فیلم كوتاه و دو فیلم سینمایی ساخته است. این فیلم پیش از این در جشنواره‏های: فیلمهای ایرانی درشیكاگو، واشنگتن، لس آنجلس، قاهره، فجر، وایادولید، كلكته، بمبئی، آسیاتیكا رم،ساندنس NHK توكیو، داكا، ماكس افولس، رتردام، فرانکفورت و سنگاپور به نمایش در آمده است.
«تهران ساعت هفت صبح» همچنین قرار است به زودی در شهر تورنتوی کانادا به نمایش دربیاید.
داستان فیلم از ساعت هفت صبح پشت یك چراغ قرمز در تهران آغاز می‏شود و هفت شخصیت اصلی فیلم بدون آنكه یكدیگر را بشناسند، در پشت چراغ قرمز حضور دارند. در طول بیست و چهار ساعت با این هفت نفر، تك‏ تك همراه می‏شویم و صبح فردا در ساعت هفت صبح مجدداً آنها را پشت همان چراغ قرمز می‏یابیم. اولین شخصیت فیلم سربازی است كه به خاطر دیدن دختر مورد علاقه‏اش چراغ قرمز عابران پیاده را طولانی تر از معمول نگه می‏دارد و …

امیرشهاب رضویان درباره این فیلم می گوید:

وقتی كه مدتهای طولانی در تهران زندگی كنی، به هر چیزش عادت می‏كنی، به شلوغی‏اش، به بوق مداوم ماشینها، به رابطه پیچییده آدمها، به سرب معلق در هوا و به همه چیز.
در نگاه اول تهران جذاب است، بعد زشتیهایش را می‏بینی و بعد به آنها عادت می‏كنی. اما كمی كه از تهران فاصله می‏گیری متوجه رابطه پیچیده آدمها می‏شوی كه در لحظه لحظه نظاره این شهر معلوم است و در پس این رابطه پیچیده، آنچه بیش از هر چیز جلوه می‏كند، تناقض‏هاست. تهران شهری پر از تناقض و تضاد است. تناقض‏هایی كه از دل آن به دو عامل طنز و تلخی می‏توان رسید. از دل تناقضها روابطی بیرون می‏زند كه بسیار شیرین است و در كنار آن اتفاقاتی تلخ گونه هم خود را نشان می‏دهد.

از سال هفتاد ویک در منطقه سیدخندان تهران ساکن هستم و هر روز مجبور به ایستادن پشت چراغ قرمز طولانی مدت زیر پل. سالها پیش پس از یک انتظار ملال آور اولین جرقه های قصه در ذهنم زده شد. با خود گفتم شاید پلیس وظیفه ای در آن سوی چهار راه عمداً چراغ را طولانی نگه می دارد و ...
تهران ساعت هفت صبح، به رابطه آدمها و به گوشه‏هایی از زندگی در تهران نزدیك می‏شود بدون این كه قصه پردازی صرف كرده یا مستند گونه و بی واسطه به ماجراها نزدیك شده باشد.