"رعنا فرهان"، هنرمند ايرانی مقيم نيويورک را بايد تمام و کمال خوانندۀ جاز دانست. اما علاوه بر آثار معروف و به اصطلاح کلاسيک جاز، خانم فرهان غزلياتی چند از مولوی و حافظ را نيز در سبک و سياق جاز اجرا کرده است.
گذشته از تکنيک آواز محکم و صدای جاافتادۀ او، می شود سئوال کرد که اين قطعات، به کدام فرهنگ، به چه دنيايی تعلق دارند...
خدايا مطربان را انگبين ده
برای ضرب، دستی آهنين ده
چو دست و پای وقف عشق کردند
تو همشان دست و پای راستين ده
چو پر کردند گوش ما ز پيغام
توشان صد چشم بخت شاه بين ده
کبوتروار نالانند در عشق
توشان از لطف خود برج حصين ده
ز مدح و آفرينت هوش ها را
چو خوش کردند همشان آفرين ده
جگرها را ز نغمه آب دادند
ز کوثرشان تو هم ماء معين ده
خمش کردم کريما حاجتت نيست
که گويندت چنان بخش و چنين ده.
اجرای "صد در صد جاز" اين غزل مولوی با صدای رعنا فرهان، شايد برای کسانی که معمولاً اين نوع اشعار را در قالب دستگاه های موسيقی ايرانی شنيده اند، کمی نامأنوس يا حتی ناخوشايند باشد. اما فراموش نبايد کرد که بسياری از شنوندگان نيز آواز سنتی ايرانی را کسالت آور می دانند.
به هر حال امروزه مولوی خوانی سخت در جهان باب شده، چه به زبان فارسی و چه در زبان های ديگر، گاه بر اساس ترجمه هايی که از اصل غزليات بسيار فاصله گرفته اند. خيلی از غزل های مولوی را می توانيد سوار بر موسيقی هندی، ترکی و يا همراه با انواع موسيقی های "تلفيقی" بشنويد. قاعده ای برای اين کار متصور نيست وتنها معيار تعيين کننده، سليقۀ مردم، يا بقولی، استقبال مصرف کنندگان است.
فريد وهابی
[برای شنيدن برنامه "ترانه ناسروده" در اين باره اينجا را کليک کنيد]