زنده باد بهار ایرانی، زنده باد هوشنگ اسدی

نوشته هوشنگ اسدی را خواندم. یک عالمه نقطه مشترک با من داشت، این از عیبش و مقادیری نقطه اختلاف. از خواندن این نوشته لذت بردم. مرا از برخی نظرات که همینطوری پرتاب می کنم و منظورم را جوری می گویم که سوء تفاهم حاصل می شود، آگاه کرد. راستش را بخواهید من مدتهاست که با خودم قرار گذاشته ام که از اغراق کردن و همه را به یک چوب راندن و حکم کلی صادر کردن بپرهیزم، اما نمی دانم چه نفرتی دارم از این داستان کمونیسم تبدیل به دیکتاتوری شده، که گاهی یادم می رود که آرمان و ایدئولوژی را نباید با هم یکی گرفت.

گاهی اوقات فراموش می کنم که آرمانهای تبدیل به توتالیتاریسم شده را با نفس آرمانهای اخلاقی و انسانی و اصول اخلاقی بشر باید تفکیک کرد. راستش را بخواهید وقتی تند تند می نویسم و شروع می کنم به وراجی مقادیر معتنابهی بی انصاف می شوم. من روزی هفتصد بار علیه چه گوارا حرف می زنم ولی توی اتاق خوابم به جای اینکه عکس مریلین مونرو را نصب کنم پرچم چه گوارا را چسبانده ام به چه بزرگی و همیشه موزیک هایی که در مورد چه گوارا خوانده شده گوش می کنم. شاید قهرمان بازی دست دوم های سیاسی کشور که همینطوری پرچم شان هواست، مرا عصبانی می کند و باعث می شود احکام کلی صادر کنم و حرف مفت بزنم. از اینکه باعث چنین سوء تفاهمی شده ام از هوشنگ اسدی و بسیاری از خوانندگانی که مطلب شتابزده مرا خواندند عذر می خواهم و به زودی به تفصیل در مورد چیزهایی که من و هوشنگ( نه هوشنگ اسدی، بلکه نوع انسان نسل او) را با هم متفاوت می کند و ما را به هم شبیه می کند خواهم نوشت. بزودی، راستی سه چهار روز شدیدا درگیر تمیز کردن خانه مان بودم به هیچ کاری نرسیدم. فردا می نویسم، به قول اسکارلت اوهارا از فردا.... از هوشنگ هزار هزار بار عذر می خواهم و از امروز تا فردا قلمم را تنبیه می کنم تا دیگر هرچه به دهانش می آید نگوید. توضیح مفصل بماند تا فردا، غذام روی گازه، داره می سوزه.

مطلب هوشنگ اسدی را در گویا بخوانید.