آلترناتیو، بی عملان و عملگان سیاسی، کورش صحتي

فضای سیاسی ایران همچون بسیاری از ویژگیهای دیگر ما ایرانیان دچار چنان آشفتگی است که هر ناظری را بهت زده می کند .
در شرایطی که رژیم استبدادی حاکم بیشترین بهره را از این وضعیت برده ، منافع ملی ایران شدیدا مورد تهدید قرار گرفته است .
یکپارچگی و مقابله حاکمیت سیاسی در عین تضادهای درونی در برابر خواسته های اساسی ملت ،تهدید نظامی بیگانگان و مساله قومیتها که تهدیدی علیه تمامیت ارضی کشور شمرده می شود ، دغدغه هایی واقعی است که ذهن ایرانیان نگران نسبت به سرنوشت کشور خویش را به خود مشغول نموده ، اما تا هنگامی که تغییری در ما بویژه دو گروهی که از آنان نام خواهم برد ، ایجاد نشود ، در بر همان پاشنه قبلی خواهد چرخید .
در آسیب شناسی جنبش دموکراسی خواهی ایرانیان بررسی عملکرد و دیدگاههای دو طیف از نیروهای اجتماعی _ سیاسی ، نکته ای است که ما را به چگونگی پیشبرد این جنبش و بر طرف ساختن موانع پیش روی آن رهنون می سازد :
الف – بی عملان سیاسی :
طیف وسیعی از طبقات ملت بویژه طبقه متوسط جامعه شامل : فرهنگیان ، تکنو کراتها ، مدیران و صاحبان سرمایه های کوچک به این آفت دچارند .
بی عملان سیاسی ، دسترسی مناسبی به اطلاعات دارند . گسترش رسانه های مختلف شنیداری و دیداری ، نشریات و سایتهای اینترنتی ، انفجار اطلاعاتی را رقم زده است که روی دادن اتفاقی در دور افتاده ترین نقاط کشور در سریعترین زمان ممکن به گوش همگان خواهد رسید .
بدین ترتیب ، ادعای عدم آگاهی از مسائل روز بویژه بیدادگریهای رژیم غیر واقع بینانه بنظر می رسد .
اما آگاهی نسبی این گروه باعث نشده که نقش فعالی در صحنه مبارزات سیاسی ایفا کنند .
عدم حمایت جدی این طیف از مبارزات جنبشهای مبارزی چون جنبش دانشجویی ،عافیت طلبی بی اندازه ، ترجیح دادن منافع شخصی بر منافع ملی ، اعتقاد به این اصل که بگذارید هزینه آزادی ایران را دیگران بپردازند و در نهایت چشم دوختن به دولتهای بیگانه برای رها شدن از چنگال استبداد دینی از ویژگیهای این گروه است .
ب – عملگان سیاسی :
عملگان سیاسی معمولا عناوین پر طمطراقی را برای خود برگزیده اند .
روشنفکر ، مفسر سیاسی ، تحلیل گر مسائل روز ایران و جهان ، تئوریسین و ..... بخشی از این عناوین است .
عملگان سیاسی که بعضا حتی از آگاهی نسبی بی عملان سیاسی نیز بی نصیب اند در قامت قهرمانانی دون کیشوت وار طرحهایی را مطرح میسازند که که 26 سال است به بقای نظام استبدادی جمهوری اسلامی مدد رسانده است .
این گروه با دستیابی به امکانات مالی مناسب ، موسسات تجاری – سیاسی خود را برای کسب بیشترین منفعت مالی و چهره شدن در نزد ملت به کار می گیرند .
عملگان سیاسی به مثابه جنگجویانی جنگ ندیده ، علیه فعالان سیاسی و مبارزین حقیقی عقده گشایی می کنند .
رسانه ها، نشریات و محفل های حزبی خود را به کانون هایی برای گرد هم آمدن واپس خوردگان سیاسی و روشنفکر نما های مرتجع تبدیل نموده ، معمولا جنگ های زرگری شدیدی به خاطر یک مشت دلار بیشتر رقم می زنند .

تداوم چنین روندی در میان گروه های یاد شده اگر چه به هیچ عنوان نتایج مثبتی را برای آینده سیاسی ایران در پی نخواهد داشت ، اما وظیفه نیروهای سیاسی مبارز ، آزادی خواهان و گروه های مردمی که هزینه ایستادگی در برابر دژخیمان رژیم را پرداخته و همچنان می پردازند را دو چندان می کند .
شکل دهی ائتلافی از این نیروهای مبارز به عنوان آلترناتیوی مناسب در برابر رژیم و ارتباط مستمرشان در این چارچوب با هسته های مبارزاتی در داخل و خارج از کشور ، رژیم را در فشاری طاقت فرسا قرار خواهد داد .
این فشار سازمان یافته که می تواند بهره مناسبی را هم از انزوای سیاسی جمهوری اسلامی در جامعه بین المللی ببرد ، بی عملان و عملگان سیاسی به یک اندازه و در دو جهت مخالف به حرکت وا خواهد داشت .
بی عملان سیاسی با آشکار شدن راهکاری مناسب برای رو در رویی با رژیم از سوی این آلترناتیو و مهم تر از آن فراگیر و کم هزینه شدن فعالیت سیاسی در ایران گام به میدان مبارزه خواهند گذاشت .
عملگان سیاسی نیز در چنین حالتی بساط کسب و کار خود را برچیده ، گامی به عقب خواهند نشست تا فضای مناسبی برای تنفس در میدان سیاست ایران مهیا گردد .

2/ 3/ 84
کوروش صحتی