گفتگوی صدای آلمان با منصور اصانلو رئيس هيات مديره سنديكاى كارگران شركت واحد اتوبوسرانى تهران و حومه درباره تجمع كارگران شركت

منصور اصانلو: بياييد با نمايندگان واقعى كارگران گفتگو كنيد

ساعت ده صبح ديروز (چهارشنبه) جهارصد نفر از كارگران شركت واحد اتوبوسرانى در مقابل دادسراى عمومى تهران تجمع كردند. آنها آمده بودند تا در دادگاه علنى كه قرار بود به شكايت رهبران سنديكاى شان رسيدگى كند حضور داشته باشند. اما به كارگران گفته شد كه پرونده به شعبه دادگاه انقلاب منتقل گشته. آقاى منصور اصانلو رئيس هيات مديره سنديكاى كارگران شركت واحد اتوبوسرانى تهران و حومه در مصاحبه اى با دويچه وله از چند وچون اين تجمع، فعاليت هاى سنديكا و درخواستهاى كارگران سخن گفته است.

مصاحبه: مريم انصارى

دويچه وله: آقای اصانلو ممكن است علت تجمع دیروز راننده های شرکت واحد را توضیح بدهید؟

اصانلو: تجمع دیروز در میدان منیریه تهران به این علت بود که کارگران شرکت واحد طی سال گذشته موفق شدند سندیکای کارگری خودشان را تشکیل بدهند. در زمانی که بازگشایی سندیکای کارگران شرکت واحد توسط هیات موسس در ساختمان سندیکای کارگران خباز تهران افتتاح شد، از سوی عوامل مدیریت و خانه ی کارگر و شورای اسلامی کار مورد هجوم واقع شد. يعنى كسانى که در اصل اینها نمایندگان کارفرما هستند در نهادهای کارگری، چون بدون انتخابات آزاد و رعایت اصول استانداردهای بین المللی درامور کارگری، خودشان را نماینده ی کارگر می دانند. این هجوم منجر به شکستن در ورودی، پنجره ها و بردن اموال کارگران، قبوض سندیکا و پولهایی موجود در آنجا شد و همچنین کتابهای زیادی از قانون کار، قانون صنفی که در سندیکای ما بود را سرقت کردند و ما را هم مورد ضرب و شتم قرار دادند که ۶ـ ۵ نفر مجروح شدند. ما به دادگاه مراجعه و شکایت کردیم. پرونده ای تشکیل شد، در شعبه ی هشتم دادیاری ناحیه ی ۱۱ دادسرای عمومی دادگاههای تهران در میدان منیریه، که از ۲۰ اردیبهشت تا دیروز این تحقیق و بررسی در این شعبه ی دادیاری ادامه داشت. بعد از آنکه مراحل تحقیق و دادرسی گذشت، دادیار محترم ما را دعوت کردند. با توجه به اینکه از سوی قاضی عنوان شد که دادیاری یا دادرسی علنی ست و کلیه کسانی که شکایت از مدیریت شرکت واحد، شورایی ها، حراستی ها و از خانه ی کارگر دارند می توانند در این جلسه شرکت کنند، چه به عنوان شاکی و چه به عنوان گواه و شاهد، ما هم این موضوع را اعلام کردیم که بسیاری از همکاران ما، بخاطر احساس مسئولیت شان نسبت به سندیکا و رهبری سندیکا و همچنین به دلیل اینکه خود آنها شکایت های مختلفی از مدیریت شرکت واحد، از اعمال خلاف قانون حراستی ها و شورایی ها و حزب خانه ی کارگر داشتند، از ۸ بامداد به میدان منیریه مراجعه کردند.

دويچه وله: چند نفر در مقابل دادسراى عمومى تهران جمع شده بودند؟

اصانلو: تجمع در حدود ۴۰۰ نفر از رانندگان بود که داوطلبانه آمدند، بدون اینکه ما درخواست رسمی بکنیم یا اطلاعیه ای بدهیم، آنهم به این دلیل که حجم نارضایتی های کارگران امروزه در کشور ما خیلی بالاست.

دویچه وله: الان بزرگترین نارضایتی کارگران شرکت واحد در چه زمینه ای ست؟

اصانلو: اصلی ترین مسئله نداشتن تشکیلات مستقل و آزاد است. اولین خواست کارگران شرکت واحد اینست که سندیکایی را که تشکیل داده اند بتواند با آزادی و در چهارچوب قوانین کاری بین المللی فعالیت كند.

دويچه وله: ساير درخواستهاى كارگران در چه مواردى است؟

اصانلو: دومین نارضایتی اینکه دستمزدهایی که امروز کارگران شرکت واحد می گیرند به جرات می توانیم بگوییم که کمتر از نصف میزان درآمدی ست که یک خانواده ی فقیر در تهران برای امور زندگی به آن احتیاج دارد، و اینکه طی سالهای گذشته بتدریج قراردادهای رسمی را به کارگر قراردادی تبدیل کرده اند و این از خواسته های اصولی کارگران است که قراردادی ها تبدیل به قراردادهای رسمی بشوند. یکی دیگر از خواسته ها این بوده است که ما پیمان نامه های دسته جمعی پنجگانه ای را از دوران ستم شاهی تا امروز، بوسیله ی سندیکاهایمان موفق شدیم منعقد کنیم که در آنها کارگران توانستند حق و حقوقی را با تلاشهای متشکل سندیکای خودشان بدست بیاورند و از ساواک و حکومت شاه، که بقولی می گویند آنقدر سرکوبگر و دیکتاتور و کودتایی بود، بگیریم. ولی متاسفانه از سال ۶۲ به این طرف که جلوی فعالیت سندیکاها گرفته شد ما محروم از نهادهای کارگری مان شدیم. در نتیجه امروز خواهان این هستیم که مفاد اجرا نشده آن پنج پیمان قبلی اجرا بشود. علاوه براین، ما خواهان این هستیم که پیمان دسته جمعی ششم بین نمایندگان سندیکاى کارگری شرکت واحد و کارفرما منعقد بشود.

دويچه وله: پيمان دسته جمعى ششم شامل چه درخواستهايى است؟

اصانلو: در پیمان دسته جمعی ششم مطالبات و درخواستهایی آمده که مربوط به امروز هست، با توجه به تغییراتی که جامعه کرده و نیازهای جدیدی که برای خانواده ها بوجود آمده و اینکه هزینه هایی در زندگی امروزه ی مان داریم که در سال ۶۲ نبوده.

دویچه وله: ممکن است این را کمی بیشتر توضیح بدهید؟

اصانلو: برای مثال، حداقل دستمزد را معمولا چنین تعیین می کنند که لااقل پنج نیاز اولیه ی هر موجود زنده ای را تامین بکند.‌ مثل مسکن، بهداشت، خوراک، پوشاک، و آموزش و همینطور تفریح که البته چنانچه کارگران بتوانند. فرضا در بخش آموزش امروز در تمام دنیا یک بخش از آموزش داشتن کامپیوتر در خانه ها و دانستن زبان انگلیسی ست و همینطور زبانهای خارجی دیگر، و همینطور وسایل کمک آموزشی که نیاز امروز است و در داشتن یک معلم و شاگرد و تخته سیاه و چوبدستی خلاصه نمی شود و نمی تواند به عنوان آموزش پاسخگو خانواده ها و حتا کارگرهایی که بایستی ضمن خدمت دائما آموزش ببینند باشد. و با این اتوبوس هایی که جدیدا می آید، دنده ای نیستند، اتوماتیک اند، باید انگلیسی بدانند تا بتوانند حروفی که روی دستگاه کنترل کننده ی اتوبوس می آید جلوی چشم شان را بخوانند. یعنی یک بخشی از نیازهای نوین جامعه ی ما، نیازهای نوین آموزشی ضمن خدمت و نیازهای نوین خانواده های کارگری برای داشتن ابزار مدرن آموزشی و ارتباطی ست. یا در رابطه با مسکن یک زمانی به داشتن یک طاق ميگفتند مسکن. الان ما حتا آن طاق را هم نداریم. حتا یک آپارتمان پنجاه متری هم نیست. حتا یک خوابه. من به جرات می توانم بگویم بیش از ۵۰ درصد کارگرهای شرکت واحد در حاشیه ها و دوردست های اطراف تهران زندگی می کنند.

دویچه وله: سندیکا تا چه اندازه موفق شده این مطالبات را برای کارگرها روشن بکند؟ به عبارتی تا چه اندازه سندیکا واقعا درمیان کارگران شرکت واحد نفوذ و طرفدار دارد؟

اصانلو: سندیکا اولین بخش کارش آموزشهای سندیکایی ست که کارگران و خانواده های آنان را با حقوق انسانی، حقوق کار، حقوق اجتماعی، حقوق خانوادگی و نهایتا حقوق جهانی و بین المللی خودشان آشنا بکند. به لحاظ تعداد هم، می توانیم بگوییم، وقتی ما در روز ۱۶ شهریور ۱۳۸۴ از همکاران مان درخواست کردیم که اعتراض خودشان را بوسیله ی روشن کردن چراغ هایشان در سطح شهر تهران نشان بدهند، این امر با چنان استقبالی روبرو شد که بیش از ۸۵ درصد اتوبوسهای شرکت واحد چراغهایش روشن بود. در رابطه با مردم هم به جرات می توانم بگویم که از آنها استقبال می کردند و همدردی و همراهی نشان می دادند و حتا خیلی از مسافرین می گفتند اگر شما شرکت واحدی ها بتوانید یک کاری بکنید که وضعیت ما هم بهتر بشود.

دویچه وله: آقای اصانلو، شما فکر می کنید سندیکای کارگران شرکت واحد تا چه اندازه می تواند الگويی باشد برای سایر بخش ها؟

اصانلو: امروز در کنار سندیکای شرکت واحد و هیات موسسان سندیکای کارگری ما شاهد بوجود آمدن هیات موسس سندیکاهای کارگران نقاش، نانوا در سه تا چهار صنف نانوایی، کارگران ساختمانی که از سالها قبل تابلوی سندیکایشان را هم حفظ کرده اند و با ما ارتباط برقرار کرده اند در شهرستانها، همینطور اتوبوس رانی های مختلف هستيم. یعنی من به جرات می توانم بگویم یک جنبش نوین سندیکایی در ایران در کنار سندیکای شرکت واحد در حال رشد است و کارگران بخش های مختلف به طرف تشکیل سندیکاهای مستقل و آزاد خودشان حرکت می کنند و به همین دلیل هم هست که مخالفت با سندیکای شرکت واحد خیلی قویتر شده و بهرطریقی بخش های مختلفی که منافع مردم و کارگران را در این سالها نداده اند و حقوق مردم را پایمال کرده اند، برای جلوگیری از حرکت سندیکایی ما دست به هر ترفندی می زنند.

دویچه وله: فکر می کنید که می توانند موفق شوند جلوی حرکت سندیکا را با این اقدامات بگیرند ؟

اصانلو: می توانند به لحاظ غیرقانونی و قدرتی که دارند حتا ما را هم بازداشت کنند و به زندان بفرستند، ولی جلوی جنبش سندیکایی را دیگر نمی توانند بگیرند. چون امروز با یک نفر طرف نیستند. امروز هزاران کارگر شرکت واحد این سندیکا را می خواهد. در جلسه ی جمعه ی قبل معاون امنیتی آقای طلایی، بنام سرهنگ زمانی اینجا شرکت داشت و خودش دید که چگونه بیش از ۵۰۰ کارگر فریاد می زدند و از خواسته هایشان و از هیات مدیره ی سندیکای شان حمایت می کردند. اینها یک شق کارشان برای خنثی کردن فعالیت های سندیکایی بعضا ایجاد تفرقه و انگ زنی و پرونده سازی ست که خوشبختانه با رشد آگاهی کارگران و همکاران ما تا حالا موفق نشده اند. و همکاران ما اعلام کرده اند که اگر هیات مدیره ی ما را به هر دلیلی بخواهند بازداشت کنند، با یک اعتصاب سراسری در تهران، در خطوط حمل و نقل، جواب آنها را خواهیم داد و در بسیاری از شهرستانها هم این اعلام حمایت ها و پشتیبانی ها بشکل دوستانه و تلفنی شده است. من فکر نمی کنم این ترفندها بتواند راه بجایی ببرد و بهتر است کسانی که می خواهند از این راه ها پیش بروند، بیایند با نمایندگان واقعی کارگرها گفتگو بکنند، راه حل های عملی را با همدیگر بررسی کنیم، امکانات را بسنجیم و مطالبات را با آن امکانات تنظیم کنیم و اجازه ندهیم کشور ما بیهوده وارد یک بحران دیگری بشود.