احمدی نژاد و بینوایان، مهدي جهانبخش

mahdi.jahanbakhsh@gmail.com

حالا دیگر همه ایرانی ها شاید به این نتیجه رسیده اند که احمدی نژاد با دیگر روسای جمهوری ایران تفاوت اساسی دارد. بسیاری از آنهایی که به او رای داده اند و هنوز در زمره هوادارانش هستند این وجوه تمایز را موید حسن انتخاب خود می پندارند و دیگران با حسرت از وجوه تمایزی صحبت میکنند که احمدی نژاد را در مرتبه ای بسیار نازلتر از امثال خاتمی و هاشمی جای میدهد.
در هر صورت اگر بار دیگر بر آنچه که در طول یکسال اخیر ، بخصوص در ایام انتخابات تا کنون روی داده است، نگاهی دیگر داشته باشیم، خواهیم فهمید که، اصلی ترین وجه تمایز او با اسلاف خود، تبدیل شدن به یک قهرمان در اذهان عامۀ مردم است؛ هر چند که اسلاف او در نهایت به مانند یک قهرمان در نزد گروه کثیری از مردم مطرح شدند. خاتمی با دارا بودن مقبولیت و خصوصیات یک قهرمان در نزد مردم، همیشه از عنوان قهرمانی پرهیز می کرد و بارها قهرمان پرستی را نکوهش کرد، هاشمی را کارگزاران قهرمان سازندگی معرفی کردند هر چند که او تلاش مشهودی در این راستا نداشت، رجایی نیز با منش و سپس ترورش به عنوان یک قهرمان در ذهن عامه مردم جای گرفت.

و اما احمدی نژاد با انتخاب شعاری همچون " رجایی دیگر"؛ تلاش کرد از همان ابتدا با هیأت یک قهرمان در صحنه ظاهر شود، و با انتخاب روش های نامتعارفی همچون تبلیغات ساده و فقیر در ظاهر، تاکید بر ساده زیستی و حتی ساده فکری از طریق لباس های ساده و شعارهای عامه فهم، در این جهت حرکت کرد. میتوان گفت که بسیاری از این نوع رفتارهای احمدی نژاد چیزی جز یک سری از رفتارهای فانتزی یا غیر معمول نیست که او با درک قهرمان پرستی عامه ایرانی به آنها دامن میزند، چرا که او به محبوبیت نیاز دارد و چیزی که او را به این نیت خود نزدیک می کند ظهور در هیات یک قهرمان است.

راستی چرا او نیاز داشت و دارد تا یک قهرمان باشد؟

ـ او تا پیش از این برای اکثریت ناشناخته بود و در عوض اکثر رقبای او این امتیاز را داشتند.

ـ او دارای برنامه خاص و مهمی مقبول در نزد نخبگان نبود.

ـ نه تنها دارای سابقه مهمی در سطح یک مدیر ارشد دولتی نبود بلکه از پشتیبانی حداقلی مدیران این سطح نیز برخوردار نیست، انتخاب وزیران از سطوح میانی و پایینی و یا از نظامیان تاییدی بر این مدعاست.

ـ شعارهای انتخاباتی او علاوه بر آنکه گستره توقع عامه را افزایش داد اما آستانه صبر و تحمل آنها را نیز درجاتی کاهش داد، بنابراین نگاه قهرمان به او این انتظار را اندکی تعویق می اندازد.

ـ شاید او بتواند سیستم اداری و اجرایی را در فقدان تجارب ستادی مدیران پیشین اندکی پیش ببرد ولی او به پشتیبانی مردم از طریق ایجاد وجهه ای مقبول از خود نیاز دارد.

چگونه میشود قهرمان بود؟

تاکنون احمدی نژاد برای آنکه قهرمان باشد رفتارهای هنجار شکن از خود بروز داده است؛

ـ رفتار دیپلماتیک و تشریفات پذیرایی را به بهانه مبارزه با کاخ نشینی و اشرافی گری از میان برداشته و از حافظ اسد از اولین مهمانان رده بالای او در خیابان استقبال میکند.

ـ بر همان مرام شخصی خود اصرار کرده و همچنان از لباسهای ساده و آرایش ساده با در نظر گرفتن سلیقه خود استفاده میکند.

ـ سعی میکند رفتارش غیر منتظره و غیر قابل پیش بینی باشد و به قولی همه را سورپریز کند؛ جملاتی را که پس از معرفی وزرایش گفت به یاد آورید، یا آنچه که در همایش اخیر "جهان بدون صهیونیزم" روی داد و ایشان بعد از اطلاع مجری مراسم از لغو سخنرانی و عدم حضور ایشان به طور ناگهانی وارد سالن میشود، ورود ناگهانی در بین مردم و وزارتخانه ها، یا سفر ناگهانی به مشهد و قم و حضور ساده و بدون تشریفات در اماکن عمومی برای جلب توجه بیشتر.
ـ گفتن جملات و حرفهای جدیدی که به نحوی توجه همگان را برانگیزد بدون توجه به چند و چون قضایا. یا همصدایی با عامه وقتی از مرگ بر اسراییل یا آمریکا سخن میگویند.

ـ سرک کشیدن به بخشهای مختلف اداری و دولتی و انعکاس آن در رسانه های جمعی.

ـ حضور در مجامع غیر حساس و مناسبتی یا همایشهای تبلیغی مثل دو همایش اخیر بسیج دانش آموزی و جهان بدون صهیونیزم.

ـ شهید نمایی را تا آنجا پیش میبرد که چارچوب ها و محدودیتهای حفاظتی برای یک رئیس جمهور را نادیده میگیرد.

با نگاه به این رفتارها و حرکتهای نمایشی می توان نتیجه گرفت که؛ این نوع حرکتهای آقای رئیس جمهور صرف میل شخصی و یا راهنمایی مشاوران نزدیکش برای قهرمان شدن و ایجاد محبوبیت مضاعف در نزد عموم ، انجام می گیرد بدون آنکه به هزینه های متعاقب آن توجه شود. شاید ایشان از جان خود سیر شده باشند لیکن هزینه های کشته شدن یک رئیس جمهور بیشتر از جان شخص است و ممکن است کشور را در شرایط بحرانی قرار دهد. بنابراین بهتر است آقای رئیس جمهور اگر نگران جان خود نیستند حداقل نگران وضعیت و شرایط کشور باشند تا خدای ناکرده کشور اسیر قهرمان بازیهای ایشان نشود.

به این ترتیب باید ایشان را متوجه کرد که هزینه های قهرمانی ایشان را ملت و کشور ایران نباید پرداخت کند و هرگز قهرمان نمایی پایدار نیست.