سخنی با رياست جدید دانشگاه تهران، سينا سرمدي

باز هم انتصاب...نمی دانم اين لفظ انتصاب از چه زمانی وارد قاموس سياست ايران شده است و تا کی می خواهد نقش داشته باشد. هر روز که می گذرد بيشتر جای پا باز می کند و خود را امری معمول و مرسوم می نماياند. اين سلاح خطرناک ، روزی سياست را و امروز مجامع علمی و هنری را نشانه گرفته است.عرصه هايی را نشانه گرفته است که پايه و شيرازه ی اجتماع و همان خود سياست را می سازند!
امروز ، دانشگاه را قربانی خود کرده است ، و آن هم دانشگاهی که سياستمداران ، عالمان و مبارزانی چون سحابی ها ، چمران ، حسابی ، بازرگان و حامی و … را با نام خود به يدک می کشد. برای اولين بار در تاريخ اولين و با سابقه ترين دانشگاه ايران است که يک روحانی بر مسند رياست آن می نشيند. و واضح و مبرهن است که اين انتصاب تا چه حد ناشيانه صورت گرفته است که تحصيلات حوزوی بايد در مسائل علمی اظهار نظر کند و به قضاوت بنشيند. کاش حداقل اين انتصابات ، همراه با نيات سوء خود مقداری عقلانيت ( هر چند در جهت تخريب ) را نيز در بر می داشت تا کمتر حسرت خورده و بغض راه گلويمان را نبندد. و علاوه بر آن موضوعی نيز وجود دارد که لبخندی تلخ را بر آن بغض سنگين می افزايد و آن هم اين است که آخر اين چه انتصاب رياست دانشگاهی است که نه دانشجو او را قبول دارد و نه استاد !! و اکثر قريب به اتفاق اعضای اين مجموعه ی بزرگ به او با فرياد استعفا استعفا خوش آمد می گويند!!!

کاش آن روزی که شهيد مطهری دو لفظ حوزه و دانشگاه را هم جداگانه و هم توأمان بکار می برد ، بعضی ها آن قدر آن سخنان را پيش خود تکرار می کردند تا روزی ، چه جاهلانه و چه مغرضانه با وارد کردن بی جای اين دو مقوله در هم ، مسبب شکستن ساختار و فرو ريختن ديوار قداست و حرمت ديگری (آن هم از داخل ) نشوند. کاش می فهميدند که راه سعادت و موفقيت اجتماع ايرانی در آن است که حوزه و دانشگاه هر کدام با قدرت و منسجم ( از داخل ) به موازات هم و همگام حرکت کرده و با کنار زدن موانع ، جاده ای ايمن به سوی آبادانی را احداث کنند. ولی انتصابات و آن هم چنين انتصاباتی نشان می دهد که همان افراد یا معنای واقعی سعادت و موفقيت را نمی دانند و يا می دانند و غرض می ورزند… و امان از اين غرض ، که روزی تاب و توان نماينده ی حق و عدالت در زمين را نيز بريد…

سينا سرمدی