 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
ابهامات گسترده در طرح پیشنهادی روسیه و نامشخص بودن ساز و كار اجرایی آن، این طرح را از نظر حقوقی و فنی بی‌ارزش كرده است.
یك كارشناس نزدیك به تیم مذاكره كننده هسته‌ای در گفت‌وگو با خبرنگار «شریف نیوز» با اعلام این مطلب افزود: برای روسیه با داشتن بیش از 500 هزار سانتریفوژ فعال و همچنین چندین مجتمع فراوری اورانیوم، اصلا از نظر اقتصادی به صرفه نیست كه با قیمت‌های معمول در این طرح مشاركت كند.
وی در ادامه با تشریح طرح روسیه گفت: بنا بر پیشنهاد روسیه، در این طرح ایران باید منابع مالی ساخت كارخانه در روسیه را تامین كند و پس از ساخت كارخانه كه احتمالا بین 5 تا 10 سال طول خواهد كشید، ایران مثل یك مشتری معمولی باید سوخت هسته‌ای تولید شده را بخرد با این تفاوت كه به دلیل مشاركت ایران در تامین مالی طرح از طرف روسیه تخفیفاتی برای ایران در قیمت محصولات در نظر گرفته خواهد شد. همچنین در طرح روسیه هیچ جایی برای كارشناسان ایرانی در نظر گرفته نشده است و روسیه پیشنهاد داده تا از منابع اورانیوم ایران استفاده شود!
این كارشناس مسایل هسته‌ای با ذكر این نكته كه با این ساز و كار ما باید چندین برابر قیمت جهانی سوخت هسته‌ای را به روسیه پرداخت كنیم، افزود: با توجه به سرمایه‌گذاری ایران در نطنز و همچنین هزینه سنگین طرح روسیه، به هیچ وجه نمی‌توان این طرح را دارای توجیه اقتصادی دانست.
وی با اشاره به سابقه روسیه در زمینه اجرای طرح‌های هسته‌ای ایران از جمله پروژه نیروگاه بوشهر، گفت: برای اجرای پروژه بوشهر، روسیه تا به حال به اندازه سه نیروگاه بر ایران هزینه تحمیل كرده است.
وی افزود: در صورت اجرای هر طرح مشتركی با روسیه، باید پیش از اجرای هرگونه توافق، نكات مبهم از جمله نحوه فعالیت كارشناسان ایرانی، زمان دقیق شروع به كار طرح، تضمین‌های مالی، مكان اجرای طرح، منابع اورانیوم مورد استفاده و همچنین الزامات حقوقی مشخص شود تا بعدها حقوق هسته‌ای جمهوری اسلامی و استعداد جوانان این مرز و بوم تضییع نگردد.
