 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
اطلاعيه گروه کار زنان سازمان فداييان خلق ايران (اکثريت)
در حمايت از تجمع مسالمت آميز زنان در اعتراض به قوانين زن ستيز
حقوق برابر در "زندگی، آزادی و امنيت شخصی" برای همه
٢٢ خرداد ١٣٨٥ زنان ايرانی بار ديگر با تجمع مسالمت آميز خود در ميدان هفت تير خواهان لغو قوانين زن ستيز از کليه قوانين منجمله قوانين مدنی و جزايی می شوند.
قانون مدنی و جزايی و به تبعيت آن هزاران تبصره، بخشنامه و آيين نامه ای که در رابطه با زنان در ايران به اجرا در می آيند نه تنها ابتدايی ترين حقوق انسانی زنان را تامين نمی کنند، که همواره در جهت ترويج خشونت عليه زنان توسط افراد حقيقی و حقوقی و نهادهای مختلف جامعه عمل کرده اند. اجرای اين قوانين از نخستين آنها که ۲۷ سال پيش تصويب شد تاکنون که تعداد کثيری را شامل می‌شود، حاصلی جز افزايش ناامنی زنان در خانه، محيط کار و اجتماع، آزار و مزاحمت‌های کلامی که در موارد بسيار به تعرض و تجاوزهای جسمی و جنسی منجر شده و می‌شود، نداشته است. رواج فرهنگ ضعيف شمردن زن، ويژه دانستن زن و به طور کلی ترويچ فرهنگ به انزوا کشاندن و حذف زنان و اقداماتی در اين راستاها، با استفاده و الهام از چنين قوانينی صورت می‌پذيرد. مصاديق حذف زنان در جامعه ما پرشمارند. از حضور در ورزشگاه ها گرفته تا حذف از مقام های مديريتی دولتی، وزارت، رياست جمهوری- از حذف عکس آنها از روی جلد مجلات گرفته تا حذف اخبار مربوط به خواست های زنان، تا به آتش کشيدن انتشارات زنان، نابودی مدارک مربوط به زنان ....
در تاريخ بشر اين اولين بار نيست که حکومت های خودکامه برای ادامه حيات خود متوسل به دين و مذهب می شوند و با تفسيری سرکوبگرانه از دين و مذهب، سعی در مقدس جلوه دادن قوانين ناعادلانه- نابرابر خود می کنند. در عين حال اين اولين باری هم نيست که انسان های عدالت خواه و آزاده برای به‌دست آوردن حق انسانی و برابر خود اعتراض می کنند. زنان ايرانی نيز از اين مبارزه برکنار نيستند. مبارزه دائم زنان از اين حد که ديکتاتورهای کوچک خانواده، کوچه، محل کار و ... آنها را به عنوان انسان برابر حقوق به رسميت بشناسند تا مبارزه مداومشان برای اينکه حکومت های ديکتاتوری مردسالار نيز در قوانين خود که در بسياری از موارد با "حکم حکومتی" به تصويب می‌رسند، وادار به برابر دانستن حقوق زنان و مردان و اجرای حقوق "انسان ها" شوند، جريان دارد. اين مبارزه در کشور ما نيز در گسترده‌ترين ابعاد تداوم دارد و تجمع روز دوشنبه ٢٢ خرداد ١٣٨٥ تجلی ديگری از اين مبارزه فزاينده است که قطعا با درس‌گيری از نقاط ضعف و قوت حرکت‌های پيشين صورت می‌گيرد.
ما با اعلام حمايت از ابتکار فراخوان اين تجمع، در کنار شما، به عنوان جزئی از جمع بزرگ کوشندگان مبارزه زنان وطنمان برای لغو قوانين زن ستيز، به اميد فرارسيدن روزی هستيم که ديکتاتورهای کوچک و بزرگ جای خود را به آزادی خواهان و برابر طلبان بدهند.
چه کسی می خواهد من و تو ما نشويم؟ خانه‌اش نه، ولی ... بنياد افکار پوسيده‌اش ... ويران باد!
گروه کار زنان سازمان فداييان خلق ايران (اکثريت)
١٨ خرداد ١٣٨٥
۹ ژوئن ۲۰۰۶
