به احمد باطبی برسيد، جانش در خطر است، گزارش حسام فيروزی، روزآنلاين

روزآنلاين - از دکتر حسام فيروزی، پزشک معالج احمد باطبی خواستيم شرحی از احوالات اين دانشجوی زندانی برايمان بنويسد. باسپاس از ايشان، متن گزارش ايشان را که برای روز نگاشته شده، در زير می آوريم. گزارشی که جا به جای آن نشانگر لزوم حرکتی سريع برای نجات جان احمد باطبی است.

"حمد باطبی در پی تظاهرات کوی دانشگاه به همراه ديگر دانشجويان دستگير شد. او سپس به جرم تهديد عليه امنيت ملی از سال ۱۹۹۹ [۱۳۷۸] تا ۲۰۰۵ [۱۳۸۴] پس از گذراندن ۱۷ ماه انفرادی در بازداشتگاههايی مانند کميته ضد خرابکاری يا توحيد، به زندان اوين انتقال يافت. آنگاه در يک محاکمه ناعادلانه در دادگاه انقلاب به اعدام محکوم شد، که اين حکم بعدها به ۱۵ سال حبس تقليل يافت. در آذرماه سال ۱۳۸۳ احمد باطبی برای انجام مراسم ازدواج در يک مرخصی ۵ روزه از زندان مرخص شد. وی پس از اين مدت کوتاه پنج روزه، برای گذراندن ادامه محکوميت خود به زندان بازگشت. پس از سه ماه به همراه ديگر زندانيان سياسی همچون اکبر گنجی و دکتر زرافشان و... برای تعطيلات نوروزی به مرخصی آمد، اما به دليل مشکلات عديده جسمی، روحی و همچنين مراحل مداوا نتوانست پس از انقضای دوره مقرر به زندان بازگردد. در اين فاصله تا روز دستگيری بعدی ايشان تحت مداوای پزشکی قرار داشتند و تقريبا هر يک روز در ميان فيزيوتراپی می شد و دارو می گرفت. ايشان در زندان چندين بار به عفونت ادراری و عفونت کليوی دچار شده بودند ولی متاسفانه به دليل عدم درمان صحيح، اين بيماريها مزمن شدند. آقای باطبی همچنين به دليل مشکلات عصبی و سوء تغذيه دچار مشکلات گوارشی، از جمله زخم اثنی عشر و ورم معده شده بود.

احمد باطبی به دليل شکنجه و رفتارهای غير انسانی که در طول دوره قبلی حبسش متحمل شده بود، دچار مشکلات عديده پزشکی است. چند دندان خود را از دست داده، شنوائيش دچار اشکال و بينائيش ضعيف است.
متن نامه احمد باطبی به رئيس قوه قضائيه که در آن نوشته بود ماموران دست‌های او را به لوله‌های آب ساختمان بسته، با چکمه‌های نظامی سر و ناحيه شکم او را زير ضربات سنگين گرفته ‌بودند، و سرش را در فاضلاب پر از مدفوعی فروبرده و تا زمانی که قادر به حبس کردن نفس خود بوده در آن حالت نگاه داشته‌اند؛ فقط شرح اندکی از آن همه مصيبت هايی است که بر او رفته.

در عکس ام آر آی که من از ستون فقراتش تهيه کردم، بيرون زدگی واضح مهره های ۴ و۵ کمری وی مشهود است. وقتی از وی شرح حال پرسيدم و علت و زمان کمر دردش را جويا شدم گفت: يک بار در کميته ضد خرابکاری در حالی که رو به ديوار ايستاده بودم و دستهايم به ديوار بود، از زير چشم بند به اطراف نگاه کردم. ناگهان ماموری با تمام قوا لگدی به کمرم وارد کرد، بعد از آن برای مدتی بکلی پاهايم بی حس شدند و از آن پس بود که اين درد مرا رها نکرد.

حال آنکه طبق ماده پنج اعلاميه جهانی حقوق بشر هيچ کس را نبايد تحت شکنجه يا رفتار يا کيفر ظالمانه، غير انسانی يا تحقير آميز قرار دارد.

احمد باطبی به لحاظ فردی بسيار مقاوم است، با وجودی که برای يک حرکت ساده چون نشستن و برخاستن دچار مشکل اساسی بود و درد تمام وجودش را در بر می گرفت هيچگاه خم به ابرو نمی آورد؛ و هيچگاه تبسم از لبانش جدا نمی شد.

اين را همه می دانند که محاکمه احمد باطبی در پيامد تظاهرات دانشجويان در اعتراض به حمله شبانه پليس به کوی دانشگاه در روز ۱۸ تيرماه ۱۳۷۸ غيرعادلانه بود و پرونده باطبی بايد مورد تجديد نظر کامل قرار گيرد؛ زيرا هيچ تناسبی ميان جرم و مجازات وی وجود ندارد. آنچه اينک اهميت دارد اجازه خروج باطبی از زندان جهت مداوا و معالجه است.

وی به علت آزار و شکنجه در طی دوران بازداشت دارای مشکلات جسمی از جمله بيماری نخاعی، کليوی، عصبی و گوارشی است و تا قبل از دستگيری تحت نظر اينجانب مشغول مداوا بوده است. داروهايی که ايشان مصرف می کردند در صورتی که بطور آنی قطع شوند می تواند صدمات جبران ناپذيری را بر وی وارد آورد و در صورتی که اعتصاب غذای ايشان پايان نپذيرد و جهت مداوا به خارج از زندان منتقل نشود جان ايشان به خطر می افتد.

کسی که برای حقوق اوليه انسانی خود وهموطنانش ازگرانترين عنصرحيات يعنی جان خود بگذرد. انسان ارزشمندی است، بياييد همگی از او بخواهيم اعتصاب خود را بشکند تا بيش از اين به جسم بيمارش آسيب نرسد. آينده ايران به چنين ابرمردانی نيازمند است.

با توجه به وضعيت وخيم جسمی احمد باطبی [طبق گزارش پزشکی] مطابق اصل ۲۹۱ قانون دادرسی جنائی ايران که بنا بر آن دادگاه‌ می‌تواند دستور دسترسی زندانی به معالجات پزشکی در خارج از زندان را صادر کند، بايد به او مرخصی استعلاجی داده شود تا امکان مداوای او در خارج از زندان فراهم گردد.

ايشان در حال حاضر از حق ديدار با خانواده و وکيل خود محروم است، که اين خود می تواند مشکلات متعددی را به وی تحميل نمايد. وضع سلامت او قبل از بازداشت مجدد نيز، بر اثر شکنجه‌ها و بدرفتاری‌های دوره قبلی حبس، رضايت‌بخش نبوده است. همچنين ايشان در حال دارو درمانی بوده ونياز مبرم به فيزيوتراپی دارد و اگر درمان ايشان مجددا آغاز نگردد احتمال فلج شدن از ناحيه پاها قوت می گيرد. با اين حال آقای باطبی اکنون در اعتراض به دستگيری مجدد خود دست به اعتصاب غذا زده، و از خدمات درمانی لازم محروم است.

در پايان ذکر اين نکته را لازم می دانم که: مراکز پزشکی، درمانی حتی در شرايط جنگی هم جزو مناطق امن محسوب می شوند. در آنها حفظ جان و سلامت بيماران در اولويت نخست قرار دارد و اين موضوع که اين مراکز نبايد تحت فشارهای سياسی، امنيتی و نظامی قرار بگيرند و کسی حق ندارد پزشکان را در اخذ تصميمات حرفه ای ايشان برای نجات جان يک انسان تحت فشار و محدوديت قرار دهد، در سراسر جهان امری پذيرفته شده است.

همانطور که حکومت از حقوق حقه ديگر انسانها در لبنان و فلسطين و عراق و افغانستان دفاع می کند و دائما امريکا را به خاطراتفاقات غير انسانی رخ داده در زندان های گوانتانامو و ابوغريب محکوم می سازد انتظار می رود لااقل نسبت به شهروندان خود نيز اينگونه روا مدارد، زيرا چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است.