 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
بی هوده چه گويند که در خاک
با بال و پر هور به افلاک شديم.
خورشيد سشکفت تا که با بانگ سرود
دروادی عشق، پيرهن چاک شديم
*****
اين خيل يلان که دل به فردا داده ست
برپای سراست و سر به پا بنهاده ست
پوينده به شب، به دست ها پرچم صبح
گردان سترگ- مردم آزاده ست.
*****
اين نغمه ی پر شور به بستان ماراست
اين زمزمه ی هزاردستان ماراست
از مامبريد دل به سودای بهار
کين بوی بهار در گلستان ماراست
*****
صد بار به روز ناممان بر لب هاست
هرجاکه روی تو يادهامان برجاست
بر بام بهار و شورمستان چه گذشت
بس بلبل مست کزگلستانه جداست
*****
پرواز تو با اين پر مستان خوش باد!
اين بوی بهار در زمستان خوش باد!
بس طرفه نويدا که در اين بانگ شماست
اين زمزمه ی هزاردستان خوش باد!
علی رضاجباری (آذرنگ)
۲۸/۴/۸۶
۰۷/۷/۱۹
