دغدغه ها و کابوس های انتخاباتی زیبا کلام، نادر اميد

صادق زیبا کلام در مصاحبه با ایرنا، که متن آن در سایت گویا هم موجود است، از دغدغه های انتخاباتی خود سخن گفته است. آن چه در همان نگاه اول در این مصاحبه توجه خواننده را به خود جلب می کند، زاویه ی نگاه زیبا کلام به انتخابات است. در این مصاحبه زیبا کلام دیگر نه به گفته ی ژورنالیست ها به عنوان ناظر و تحلیل گر سیاسی روز، بل به عنوان کارگزار سیاسی نظام، سخن گفته است. دغدغه های وی اکنون آشکار ترازپیش، دغدغه های یک صاحب منصب سیاسی است، نه یک تحلیل گر سیاسی.

زیبا کلام در بخشی از مصاحبه ی خود گفته است:« از دیگر مشخصات این دوره انتخابات این است که مشخص نیست چه میزان از مردم در پای صندوق های رای حاضر می شوند و چیزی که معلوم است این است که مسوولین تمام همتشان را به کار خواهند بست تا مشارکت حداکثری را ایجاد کنند و بدین وسیله مشروعیت داخلی و خارجی ایجاد کنند.»
هر چند از هم اکنون براساس شواهد موجود، بر همه گان آشکار است که در نمایش انتخاباتی پیش رو میزان کمی از واجدین شرایط در انتخابات شرکت می کنند، اما زیبا کلام در این بخش از گفته های خود تلاش می کند با نا مشخص خواندن این واقعیت، به زعم خود بحران مشروعیت نظام را در هاله ای از ابهام پنهان کند. نکته ی جالب تر آن که ایشان از تلاش مسوولین نظام برای مشارکت حداکثری مردم سخن می گوید! براستی وقتی که زبان و کلام در خدمت خودکامه گان قرار می گیرد هر واژه ای بی معنا می شود. اما همین بی معنا کردن واژه ها، حقایق فراوانی را از زبان قلم بدستان خود کامه بر همه گان آشکار می کند. هم چنان که اکنون ما به روشنی هر چه تمام تر درمی یابیم که معنای مشارکت حداکثری نزد اساتید اصلاح طلبی چون زیبا کلام ، چیزی نیست جز مردم را به پای صندوق رای کشاندن، آن هم برای کسب مشروعیت نظام . البته استاد چند سطر پایین تر برای این که مبادا این گفته ی وی این شبه را ایجاد کند که مشروعیت نظام اسلامی تابع رای و به خط شدن مردم پای صندوق رای است. با صراحت اعلام میکند: « حتا اگر در این دوره از انتخابات 70 درصد واجدین شرایط هم شرکت نکنند، انتخابات مشروع و قابل قبول است، زیرا این قاعده ی دموکراسی است و انتخابات از نظر قانونی قبول است.»
استاد زیبا کلام به روشنی هر چه تمام تر قاعده ی دموکراسی بورژوایی را بیان کرده است. یعنی حتا اگر رئیس جمهور بعدی برای مثال با 10 در صد رای شرکت کننده گان هم انتخاب شود، با توجه به قاعده ی دموکراسی بورژوایی دارای مشروعیت است و باید کلاه خود را هم بالا بیاندازد!
زیبا کلام در ادامه ی کلام زیبای خود فرموده اند:« نظامی، توسعه ی سیاسی یافته تر است که در آن نظام رهبری و رئیس جمهوری رابطه ی دوستانه ای با هم داشته باشند.» البته بدیهی است ، وقتی که معنای مشارکت حداکثری به خط شدن پای صندوق های رای باشد، و معنای قاعده ی دموکراسی هم حضور 30 در صدی واجدین شرایط ، معنای توسعه ی سیاسی هم می شود دوستی رهبر و رئیس جمهور! به عبارت دیگر ما برای این که از نظر سیاسی، توسعه یافته تر شویم ، فقط دوستی رهبر و رئیس جمهور را کم داریم، که آن هم انشاالله بزودی حل خواهد شد. و مردم نیز در جشن آشتی کنان رهبر و رئیس جمهور به پای کوبی خواهند پرداخت. حالا باز هم جای شکراش باقی است که نظام سیاسی ما ، نظامی مبتنی بر دو رکن رکین ولی فقیه و رئیس جمهور است، اگر نه برای توسعه ی سیاسی باید در به در دنبال ولی فقیه می گشتیم، کاری که سایر کشورها برای توسعه یابی سیاسی باید انجام دهند!
زیبا کلام در فرازی دیگر از مصاحبه ی خود فرموده اند: « بعضی ها می گویند که تجربه ی هشت ساله نشان می دهد که نه این کار( اصلاح نظام) امکان ندارد، اما من می گویم که اگر هشت سال گذشته هیچ دست آوردی نداشت این نکته را داشت که نظام قابل اصلاح است.» خوب البته این هم منطق جالبی است
کارنامه ی اصلاح طلبی و اصلاح طلبان نظام در هشت سال گذشته هیچ دست آوردی نداشته، در نتیجه نظام قابل اصلاح است! حالا شما خواننده ی گرامی لحظه ای هم به عکس این گزاره فکر کنید، یعنی اگر کارنامه ی اصلاح طلبان دست آوردی می داشت باید نتیجه می گرفتیم که نظام قابل اصلاح نیست! در نتیجه جای شکراش باقی است که اصلاح طلبان دست آوردی نداشته اند.

اما فلسفه ی این همه صغرا و کبرا چیدن ها در کلام آخر زیبا کلام نهفته است آن جا که می گوید: « تازه اگر هم این نظام قابل اصلاح نباشد آیا ما جایگزینی برای این کار داریم... چیزی که معلوم است این است که اگر این نظام سقوط کند آزادی، دموکراسی و توسعه ی اقتصادی و اجتماعی نیز بیش از پنجاه سال به عقب بر خواهد گشت... ما مجبوریم با همین مجموعه به جلو برویم و نظام را بسازیم زیرا در غیر این صورت با یک آنارشی و جنگ بی پایان روبرو خواهیم شد.» هراس از سرنگونی نظام ، این آن واقعیتی است که زیبا کلام رابر آشفته کرده است . زیبا کلام بدرستی تشخیص داده است که تحریم انتخابات بیانگر خواست سرنگونی نظام است، در نتیجه تلاش می کند که با ترساندن مردم از سرنگون کردن نظام ، از هراس خود قدری بکاهد. زیبا کلام چنان بر آشفته است که مردم را با مترسک، از دست دادن چیزهایی که ندارند می خواهد بترساند، یعنی آزادی، دموکراسی، توسعه ی اقتصادی و اجتماعی . اقای زیبا کلام مردم ما برای تحقق همین مطالبات است که دارند می جنگند، و در تجربه ی مبارزه ی خود بخوبی دریافته اند که برای تحقق همین مطالبات نیز باید در قدم اول جمهوری اسلامی را سرنگون کنند. هم چنان که بخوبی دریافته اند برای پایان دان به آنارشی و جنگ بی پایانی که جمهوری اسلامی به مردم ایران تحمیل کرده است و می کند راهی جز سرنگونی این نظام وجود ندارد. در نتیجه برای حرکت به جلو، مردم نه دست در دست جمهوری اسلامی ، بل رو در روی نظام قرار گرفته اند.

نادر امید

[email protected]