دكتر معين، يا تحريم؟ حق با كيست؟ اياز رزمجويي

اگر بپذيريم راي دادن حق است، در اين صورت تفاوتي بين كساني كه راي دادن را تكليف شرعي مي دانند و كساني كه راي ندادن را وظيفه ي مردم آگاه مي دانند ، وجود ندارد.

در بين كساني كه مايل به تحريم انتخابات هستند نگرشهاي متفاوتي وجود دارد.من فارغ از گرايشهاي سياسي افرادي كه انتخابات را تحريم كرده اند،مايلم دست به طبقه بندي جديدي بزنم و اين افراد را به دو گروه تحريم كننده ي داخل كشور و افراد تحريم كننده ي خارج از كشور تقسيم كنم. مروري به اظهار نظرهاي اين دو گروه ، بيانگر اين است كه:

يك - درحالي كه تحريم كنندگان داخل كشور از دادن هزينه براي پيشبرد جنبش مردمسالاري صحبت مي كنند، تحريم كنندگان خارج از كشور نه از دادن هزينه حرفي به ميان مي آورند و نا اصلا مي توانند حرفي در اين مورد بزنند.چون از طرفي كسي كه خود قادر به دادن هزينه نيست، اصولا نمي تواند براي بقيه در اين مورد تعيين تكليف كند.از طرف ديگر اكثر اين افراد يا قبل از دادن هزينه و يا بعد از دادن هزينه هاي فراوان ، بالاخره به اين نتيجه رسيده اند كه براي نپرداختن هزينه ( يا هزينه هاي بيشتر) به خارج پناه ببرند.

بنابرين در اين زمينه ، چنين افرادي با امثال گنجي تفاوت آشكار دارند.هر چند بيشتر مردم خواهان دادن هزينه نيستند و به قول دكتر سروش عقلاني هم نيست كه از كسي بخاهيم جان خود را به خطر بيندازد، اما واقعيت اين است كه روش گنجي عملي تر به نظر مي رسد ( البته به طوز نسبي ، چرا كه من اصولا با تحريم اين انتخابات بنا به دلايلي كه خواهم آورد ، مخالفم).توجه كنيد كه اعتصاب غذاي گنجي ، تحصن ، اعتراضات دانشجويي ( كه همه متضمن هزينه است) تا كنون بيشتر از همه ي مقالاتي كه فقط در دفاع از حقوق بشر در ايران نوشته مي شود اما جنبه ي عملي پيدا نمي كند، تا كنون بيشتر كارآيي داشته است.

دو - تفاوت دوم در نوع موضع گيري است، در حالي كه اكثر تحريم كنندگان داخلي ، دكتر معين را شخصي سالم و فرهيخته و قابل احترام مي دانند، اما ميزان قدرت و توانايي رييس جمهور ،بنا به قوانين فعلي ناچيز مي دانند.در حالي كه تحريم كنندگان خارج از كشور براي قانع كردن مردم به راي ندادن، از هر وسيله اي از جمله متوسل شدن به روش ناشايست و غير اخلاقي شبهه در سلامت و صداقت و صراحت دكتر معين استفاده مي كنند.

سه - تفاوت ديگر در شدت و گستردگي اين موضع گيري است.در حالي كه تحريم كنندگان داخلي معمولا يكبار و آن هم گذرا از تحريم سخن مي گويند و بعضا تا مورد پرسش قرار نگيرند هم اعلام نطر صريح نمي كنند(مانند عبدالله نوري و فاطمه حقيقت جو) ،تحريم كنندگان خارج از كشور روزي دو مقاله در اين زمينه مي نويسند.حالا بايد پرسيد واقعا چه كسي مردم را احمق فرض مي كند؟كساني كه گمان مي كنند مردم خود بهتر مي دانند چه بايد بكنند ، و نيازي به نصيحت مكرر آنها نمي بينند يا كساني كه گمان مي كنند با روزي دو مقاله مي توان بمباران تبليغاتي راه انداخت و مردم نا آگاه را آگاه كرد و به زور مانع راي دادن آنها شد؟

اين همه مقاله و مطلب در تاييد تحريم انتخابات نوشته شده اما هيچ كس نمي گويد و نمي داند كه پس از تحريم چه اتفاقي مي خواهد رخ دهد.اگر واقعا دوستان راه حل عملي و بهتري دارند بگويند تا ما هم در صورت اقناع به جمع تحريم كنندگان بپيونديم.

اگر كه تحريم كنندگان به صداقت معين يا به اقتدار رييس جمهور اميدي ندارند، ما هم به ايران پس از تحريم اميدي نداريم .لااقل معين برنامه اي و شعارهايي دارد كه بتوان به عملي شدن آنها شك كرد تحريم كنندگان كه اصلا برنامه اي هم براي بعد از تحريم ندارند.

خلاصه اينكه به دو دليل مشخص ، تحريم كنندگان به اهداف خود نمي رسند.

يك - تحريم كنندگان داخل كه روند اصلاحات را در تحريم و نافرماني مدني و پرداخت هزينه ي پس از تحريم مي دانند، به اين دليل به هدف خود نمي رسند كه بيشتر مردم حاضر به پرداخت هزينه براي آينده ي نامعلوم و مبهم نيستند.

دو - تحريم كنندگان خارج از كشور كه به اميد مشروعيت زدايي از نظام به وسيله ي تحريم هستند ،به اين دلايل به هدف خود نمي رسند كه :

الف)چه تضميني براي اعلام ميزان واقعي شركت كنندگان در انتخابات وجود دارد؟به عبارتي اگر ميزان شركت مردم 30درصد هم باشد اما براي مصلحا اين ميزان 60درصد بيان شود، چه كسي مي خواهد خلاف اين را ثابت كند؟

ب)حتي به فرض اعلام واقعي آرا ،كمترين ميزان شركت كنندگان در همه ي انتخابات ايران و از جمله اين انتخابات (طبق نضر سنجي ها) از 40درصد فراتر است و اين ميزان مشاركت در هيچ جاي دنيا به معني عدم مشروعيت نظام حاكم تلقي نمي شود.

ج)اگر تحريم كنندگان خارج از كشور با تحريم انتخابات در پي مشروعيت زدايي هستند ، بگويند تصميم آنها پس از مشروعيت زدايي چيست؟

با توجه به اين مسايل،انتخاب دكتر معين را به عنوان رييس جمهور حتي اگر نه بهترين حالت موجود،لااقل بهترين حالت ممكن مي دانم.

با احترام

اياز رزمجويي