 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
جداى از نتايج صبا و فولاد در ليگ قهرمانان آسيا به نظر مى رسد كه فوتبال باشگاهى ما با فوتبال روز آسيا بسيار فاصله گرفته و براى كم كردن اين فاصله بايد در اداره باشگاه ها و نوع فعاليت آنها تجديد نظر كرد. حفره اى كه بين تيم هاى باشگاهى ما و آسيا وجود دارد روز به روز عميق تر و ژرف تر مى شود و كمتر باشگاهى را مى بينيم كه براى ۵ يا حتى ۲ سال آينده خود برنامه مدون و طرح داشته باشد.در باشگاه هاى ما تمامى كارها و برنامه ها به فرد يا همان مدير عامل خلاصه شده و تمامى دغدغه مديران اكثراً چند شغله حضور آبرومند در ليگ برتر خودمان خلاصه مى شود كمتر مديرى به خود جرأت ريسك داده و به دنبال آينده نگرى و موفقيت در سطح آسيا فكر مى كند.۹۸ درصد از باشگاه هاى كشور ما از طريق بودجه دولتى اداره مى شوند و شايد همين مهيا بودن منابع مالى باعث مى شود كه مديران باشگاه ها به فكر جمع و جور كردن يك تيم صرف حضور و سرگرمى باشند تا ايجاد درآمدزايى و بسط و گسترش امكانات ورزشى.
پس از ضعف مديريتى و نبود برنامه و آينده نگرى در سطح باشگاه ها بايد به مقوله ضعف دانش علمى مربيان ليگ برتر اشاره كرد. اكثر آنها با كمترين بنيه علمى بيشترين درآمد را دارند و لذا براى يادگيرى و كسب مهارت هاى فنى كمترين وقت را صرف مى كنند به طورى كه درآمد متوسط يك مربى ليگ برترى برابر است با حقوق و دستمزد ۱۰ سال يك استاد دانشگاه و به همين علت مربيان كشورمان سعى دارند به هر زور و زحمتى كه شده خود را حداقل براى ۳ يا ۵ سال در سطح ليگ برتر حفظ كرده و نگرانى آينده شغلى خود را به صفر برسانند. البته در ليگ چهارم و پنجم حضور چهره هايى مثل دنيزلى و سپس آرى هان نشان داد كه رويكرد مديران باشگاه هاى ما در حال تغيير بوده و يك نوع تهديد جدى براى مربيان داخلى در راه است و اگر آنها بخواهند به ادامه كار با سلاح تجربه دلخوش باشند به مرور از صحنه حذف خواهند شد.
با نگاهى به نيمكت تيم هاى حاضر در مرحله هاى نيمه نهايى ليگ قهرمانان آسيا در دوره گذشته به خوبى مى بينيم كه آمار مربيان خارجى در آسيا هر روز رو به افزايش بوده و كشورها با تزريق علم و دانش روز درصدد كم كردن فاصله خود با دنيا هستند. براى خارج شدن باشگاه ها از دور تسلسلى و ورود به چرخه علم و دانش ابتدا بايد افكار مديريتى قوى و به روز داشت و مديران باشگاه هاى ما بايد در كنار خود از اجزا و عناصرى سود ببرند كه تخصص، دانش و جايگاه لازم را داشته باشند، در غير اين صورت فاصله ما با آسيا هر روز بيشتر و حفره موجود عميق تر خواهد شد و در پايان اينكه از كار مديران ما در سطح باشگاه ها كمتر ارزيابى مى شود و اكثر آنها به علم فوتبال كه يك نوع صنعت درآمدزا مى باشد به چشم سرگرمى و شهرت طلبى نگاه مى كنند.
