اين چه رازى است؟ داستان ما و "اميد"هاى فوتبال كره، وصال روحانى، ايران ورزشی

اين چه رازى است كه در عين اصرار امير قلعه نويى در خصوص اعزام تيم مل اصلى (الف) كره جنوبى به ايران، كره در حال گسيل تيم ملى اميد خود به تهران براى مسابقه روز چهارشنبه با تيم ملى است؟ سرمربى تيم ملى فوتبال ايران پنجشنبه شب گذشته در مصاحبه اى با تلويزيون وقتى تحت فشار قرار گرفت و با اين سؤال و واقعيت مواجه شد كه چرا لژيونرهاى اروپايى كره (شامل پارك جى سونگ، سئول كى هيون، لى يونگ پيو و آن يونگ هوان) جزو مسافران نيستند، گفت: خب، تعداد زيادى از اعزامى هاى كره به جام جهانى (به زغم وى ۱۲ نفر) جزو مسافران تهران هم هستند و با اين حساب اين تيم ملى اصلى كره است اما نگفت اين ۱۲ نفر دقيقاً چه كسانى هستند. ليستى كه از جانب كره اى ها چهارشنبه گذشته انتشار يافت حرف هاى مربى تيم ملى ما را رد مى كند.
در اين ليست، البته تعدادى از نفرات اعزامى به جام جهانى ۲۰۰۶ هم مشاهده مى شوند اما آنها كسانى هستند كه زير ۲۳ سال و به تبع آن عضو تيم ملى اميد كره جنوبى هم به شمار مى آيند و به علاوه اغلب شان در آلمان ذخيره بودند و دقايق اندكى بازى كردند. بله، برخلاف آنچه كادر فنى تيم ملى ما مى گويد تيم ملى كره جنوبى راهى تهران نيست و تيمى كه دارد مى آيد و بعد از ظهر چهارشنبه در مسابقه اى تقريباً تشريفاتى روبروى ما مى ايستد تيم ملى اميد كره است. همان تيمى كه بايد از ۷ آذرماه به نمايندگى از كره در بازيهاى آسيايى دوحه شركت كند. پيم وربيك اين مسأله را مورد اشاره صريح و مستقيم هم قرار داده است.
او پنجشنبه گذشته در مواجهه با خبرنگاران خارجى در سئول گفت كه به بازى تهران فقط به چشم مسابقه اى تداركاتى براى «اميد»هاى كره و جهت تخمين زدن قدرت شان نگاه مى كند و مى خواهد ضعف هاى آنان را براى دوحه، آنجا كه كره مى كوشد پس از ۲۰ سال فترت از نو قهرمان فوتبال بازيهاى آسيايى شود برطرف كند. اگر كادر فنى تيم ملى ما حتى نگاهى ساده به ۳۰ بازيكن كه طى يك سال و نيم اخير ابتدا تحت رهبرى ديك ادووكات هلندى و سپس هموطن وى پيم وربيك به ميدان رفته اند، مى انداخت متوجه مى شد كه ۵۰ درصد از آن نفرات و به خصوص كليدى ترين و نامدارترين آنان در تهران غايب اند و چهارشنبه مقابل ما نمى ايستند. اينكه كره چنين تصميمى گرفته، جاى تعجب ندارد. اين كشور مى خواهد از يك بازى بى تأثير و تقريباً تشريفاتى و پايان بخش ديدارهاى گروه دوم انتخابى جام ملت هاى آسيا ۲۰۰۷ بيشترين بهره را براى تقويت تيم اميد خود بگيرد كه ديدارهاى رسمى و مهمى را به فاصله اندكى بيش از ۲ هفته در قطر پيش رو دارد. آن چه عجيب است. اصرار ما براى جا انداختن اين ادعا است كه كره با تمام توانش مى آيد.
گزينش اكثر قريب به اتفاق نامداران در فراخوانى لژيونرهاى اروپايى مان، كارى كه كره بى دليل دانسته و از آن پرهيز كرده، كار بى ثمرى بود كه كادرفنى تيم ملى ما انجام داده است.
ظاهراً مبناى گروه بندى و قرعه كشى در دور پايانى جام ملت هاى آسيا نه سرگروه شدن يا نشدن در دور مقدماتى بلكه نتايج كشورها در ادوار گذشته جام ملت ها خواهد بود. بنابراين زياد فرقى نمى كند كه مسابقه چهارشنبه را مى بريم يا نمى بريم. درست است كه اعتبار فوتبال ۲ كشور در ميان است اما اين بهترين فرصت بود تا ما هم تيم اميدمان را كه مثل كره راهى دوحه است، با ۳ يار بزرگسال كمكى اش روبروى كره اى ها قرار مى داديم تا مثل حريف ضعف هايش را بشناسد و مربيان تيم اميد قادر به شناخت بيشتر و تجزيه و تحليل بهتر شاگردان خود شوند اما همان طور كه مى دانيد درست در چنين موقعى تيم اميد را براى يك اردوى تداركاتى به برزيل فرستاده اند، حال آنكه اين سفر در اصل قرار بود تابستان امسال انجام شود اما ۲ بار به تأخير افتاد تا در نامناسب ترين زمان تيم اميد در تهران نباشد و نتواند خود را محك بزند (هر چند اگر هم اينجا بود، باز براى اين ديدار انتخاب نمى شد!)
تيمى كه كره اى ها به تهران مى فرستند، از لژيونرهاى اين كشور فقط ۲ بازيكن از ليگ روسيه (شاگردان ديك ادووكات در زنيت سن پترزبورگ) و ۲ بازيكن شاغل در ليگ ژاپن را در بردارد و بقيه همه بازيگران مقيم وطن و اكثر قريب به اتفاق شان از رده سنى اميد هستند. اين تيمى است كه ما به زودى در دوحه هم با كمترين تغييرات در ميدان خواهيم فرستاد و كره اى ها حتى ۳ يار بزرگسال «كمكى و مجاز» خود را هم به تهران مى آورند تا با ساير نفرات كاملاً هماهنگ شوند، ما مى توانيم تحت شرايطى به اين تيم مثلاً ۴ - ۳ گل بزنيم و شايد هم به سبب استعدادها و توان حريف نتوانيم بزنيم اما فرقى نمى كند زيرا براى ديدارى نه چندان پرتأثير لشكركشى كرده ايم و مسابقه اى را بسيار جدى گرفته ايم كه نه فوق العاده جدى است و نه حياتى.
ما حتى نمى توانيم ادعا كنيم كه اين مسابقه صد در صد در محاسبات فيفا قرار مى گيرد زيرا وقتى كره رسماً اعلام كرده است كه تيم اميدش را به ميدان مى فرستد، بنابراين بازى فوق نمى تواند ديدار تيم هاى ملى الف ۲ كشور محسوب شود و يك قسمت قضيه غايب بوده و يك پاى ماجرا مى لنگد و در آن صورت امتيازى به تيم برنده احتمالى در جدول فيفا تعلق نمى گيرد تا چند پله بالا بيايد و صعود داشته باشد. پس چه فايده؟

مربيان و مسؤولان فوتبال ما مى توانند در ۴ روز باقيمانده همچنان اصرار ورزند كه تيم مسافر كره تيم ملى اصلى آنان و چه و چه است و از ۲۲ بازيكنى كه به اينجا مى آيند ۲۳ (!) نفر در جام جهانى بازى كرده اند اما حقيقت آن است كه ما «لحظه» را ديده ايم و حريف يك گستره زمانى طولانى تر را و ما براى بردن ديدارى كه شايد در دراز مدت بهره خاصى را به ما نرساند، نامداران و اصلى هاى خود را به زحمت اضافى انداخته ايم و آنهايى را كه بايد امتحان پس مى دادند تا بعداً از عهده اين رقيب كره اى در ميدانى رسمى تر و مهم تر برآيند به سفر بسيار دور (برزيل) فرستاده ايم و حتى يكى از سردمداران تيم اميد در تهران نيست تا لااقل اميدهاى كره را از نزديك ببيند و شيوه كار آنان را بفهمد و يادداشت بردارى و گزارشى را تهيه كند و بر اثر آن تيم اميد دريابد كه چند روز بعد در دوحه با چه كسى طرف است.