 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاری دانشجويان ايران - تهران
سرويس: ورزشی - فوتبال
شايد کسی تصور اين را هم نمی‌کرد که زنان افغان که سال‌ها زير فشار طالبان، از هرگونه فعاليت اجتماعی منع شده بودند، چنين انگيزه‌ای برای فوتبال از خود نشان دهند. در کشوری که در گذشته‌ای نه چندان دور، مردان هم اجازه‌ی فوتبال نداشتند، تعداد دختران علاقمند به اين ورزش به اندازه‌ای است که در مدتی کوتاه، ۲۲ تيم فوتبال دختران در کابل شکل گرفته است و در يکی از مدرسه‌ها، ۳۰ جفت کفش و لباس ورزشی که برای دختران دانش‌آموز در نظر گرفته شده بود، مدت‌هاست که ديگر کفاف استقبال علاقمندان را نمی‌دهد.
به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، هولگر اوبرمان يکی از پيشکسوتان روزنامه نگاری که در زمان فعاليت خود، برنامه‌های بسياری در مناطق جنگی و بحرانی تهيه کرده است، چندسالی است که به سفارش کميته‌ی ملی المپيک و فدراسيون فوتبال آلمان پروژه‌ای را برای گسترش فوتبال در کشورهای جهان سوم مديريت می‌کند. پروژه‌ای که هزينه‌های مالی آن‌را وزارت امور خارجه‌ی آلمان می‌پردازد.
اين هيات در سال ۲۰۰۳ در اقدامی غير منتظره، با عنوان ”فوتبال سالم برای زندگی سالم“، فوتبال بانوان در افغانستان را در دستور کار قرار داد. اين طرح را که در آن يکی از پيشکسوتان فوتبال افغانستان و دو نفر از مربيان بوندسليگا با اوبرمان همکاری می‌کردند، ابتدا بسياری در آلمان به باد انتقاد گرفتند.
طرح گسترش فوتبال در ميان بانوان افغانستان اين امکان را به‌وجود آورد تا ۳۰ بانوی افغان يک دوره‌ی آموزشی فوتبال را در آلمان، زير نظر دو مربی بوندسليگا به پايان برسانند و در پايان، پس از پشت سر گذاشتن آزمون، موفق به دريافت کارت مربی‌گری شوند.
* بانوان افغانستان ... چرا که نه؟
به نوشته ی خبرگزاری آلمان زمانی‌که اين ايده مطرح شد، نه تنها از سوی زنان، که از سوی مقامات هم مورد استقبال قرار گرفت. خانم سرابی وزير امور زنان افغانستان، با استقبال از اين طرح می‌افزايد ما پيش‌تر هم تجربه‌های خوبی در زمينه‌ی واليبال، بسکتبال و هندبال به دست آورده‌ايم.
از نظر وی، جنبش و تحرک اکنون در زنان افغان از يک‌سو يک نياز است و از سويی ديگر يک وسيله؛ وسيله‌ای برای درگيری و پذيرش بيشتر در جامعه و شکل‌گيری شخصيت اجتماعی.
به گفته‌ی سرابی، طبق نظرسنجی‌های انجام شده، علاوه بر ورزش‌های با توپ، انگيزه‌ی عجيبی ميان زنان افغان برای ورزش‌های رزمی آسيايی هم‌چون تکواندو، کاراته و جودو وجود دارد؛ علاقه‌ای که هيچ‌گاه پيش از اين فرصت مطرح شدن نداشته است.
شايد اين انگيزه زمانی بيشتر خود را نشان داد که کمتر از دو سال پيش يک دختر نوجوان افغانی مدال برنز رقابت‌های تکواندوی آسيا در کره‌ی جنوبی را به گردن آويخت.
* «ما اصلاً نمی‌دانستيم چه‌طور فوتبال بازی می‌کنند»
اين جمله‌ی يک دختر ۱۶ ساله‌ی افغان است که در مدرسه‌ی فوتبالی در آلمان تمرين می‌کند. او که به راحتی انگليسی صحبت می‌کند، می‌افزايد: «آن‌ها (مربيان) دست کم چيزهايی از فوتبال به ما آموختند». درست است که اين دختر افغان با سرمشق‌های خود - بکام، مسی و رونالدينيو- و فوتبال بانوان افغانستان با فوتبال حرفه‌ای دنيا، بسيار فاصله دارند اما، راه را درست انتخاب کرده‌اند؛ پيشرفت به‌سوی آزادی بيشتر.
* البته مشکل فراوان است
والدينی که هم‌چنان ترس گذشته در وجودشان ريشه دارد از سويی با خواسته‌ی فرزندان خود موافق‌اند و از سوی ديگر نمی‌خواهند که تمرين‌ها و مسابقات در فضای باز انجام شوند، دست کم در افغانستان. البته بازی‌ها در حال حاضر در لباس‌های پوشيده و با حجاب سر و در مکان‌های مخصوص و زير نظارت انجام می‌شوند. هنوز در افغانستان هستند بسياری که معتقدند فوتبال هيچ ارتباطی به زنان ندارد و امری کاملا‌ً مردانه است.
دست اندرکاران اين برنامه با علم به اين کمبودها هم‌چنان به راه خود ادامه می‌دهند. آن‌ها معتقدند با وجود تمام انتقادهايی که وجود دارد، با اين مشکلات هم مانند تمام کمبودهايی که در گوشه و کنار خاک افغانستان وجود دارد، بايد ساخت.
