 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
وحيد هاشميان در ۸۷ بازی از رقابت‌های بوندسليگا با پيراهن بوخوم ۳۴ گل به ثمر رساند. اين مهاجم ايرانی که بزرگترين روزهای موفقيتش را در بوخوم تجربه کرده است، پس از چهار سال حضور در بايرن مونيخ و هانوفر به بوخوم بازگشت.
به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، مهاجم ايرانی بوخوم در گفت‌وگو با پايگاه اينترنتی اين باشگاه بوندسليگايی به پرسش‌هايی پاسخ داده است که متن آن در زير می‌آيد:
* پس از چهار سال به غرب بازگشته‌ايد. آيا احساس می‌کنيد دوباره در خانه هستيد؟
- بله. احساس قديمی دوباره وجود دارد. زمانی که خانم "ترنو" را در بخش مالی، آقای "شونکن" و "اندی پال" را دوباره ديدم، دانستم که دوباره به ريور بازگشته‌ام. اين مزيت بزرگی است که به جايی بروی که احساس غريبه‌گی نمی‌کنی و زمان زيادی نياز نداری تا به آنجا عادت کنی. در چند سال گذشته دلم برای چيزهای زيادی تنگ شد؛ به عنوان نمونه برای حال و هوای ويژه در رختکن اينجا. اين جا با بازيکنان يا حتی با يورگن دالز فيزيوتراپ‌مان هميشه احساس راحتی می کردم.
* در آخرين فصل حضورتان در بوخوم، ما در مکان پنجم بوندسليگا قرار گرفتيم. تو با شانزده گل زده‌ات سهم بزرگی در موفقيت‌های آن زمان ما داشتی. آيا کادر کنونی همانند فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳ قدرتمند است؟
- قياس اين دو دشوار است. هنوز به اندازه‌ی کافی زمان نداشته‌ام تا بتوانم قضاوت درستی داشته باشم. روشن است که بعضی بازيکنان همانند فليپ بونيگ، توماس زدبل و يا پل فراير را از همان گذشته می‌شناسم. در مقابل خيلی‌ها هم بازی کرده‌ام. آنچه می‌توانم بگويم آن است که ما تيمی خوب، بسيار با انگيزه با بازيکنان جوان زيادی داريم. آن چنان که نياز نيست از هيچ حريفی بترسيم. اين که در پايان به چه مکانی دست خواهيم يافت را بايد ديد.
* آخرين بار چه زمانی در تهران با هوادارانت بودی؟
- همين چند وقت پيش بود زمانی که در تعطيلی تابستانی در تهران حضور داشتم. در آنجا همه ديوانه‌وار شيفته‌ی فوتبال هستند و مرا می‌شناسند. بوخوم هم برای خيلی‌ها شناخته شده است. زمانی که در کافی شاپ نشسته‌ام و کسی سر ميز من می‌آيد اغلب خوشحال می‌شوم. اما، وقتی که اين اتفاق بيست بار پی در پی رخ می‌دهد، کمی ناراحت می‌شوم.
* شلوار چرمی ات از دوران حضورت در بايرن مونيخ کجاست؟
- آن در خانه و در کمدم آويزان است. تنها دو بار آن را به تن کرده‌ام يک بار در جشن اکتبر بود. شايد دفعه‌ی بعد زمانی که دوباره به مونيخ رفتم آن را با خود به همراه بردم (باخنده). هنوز در مونيخ دوستانی دارم که بيشتر آنها سروکاری با فوتبال ندارند. از بازيکنانی که در زمان حضورم در بايرن مونيخ بوده‌اند و با آنها از نزديک ارتباط داشتم مانند توبياس رائو و سباستين دايسلر ديگر کسی آنجا نيست.
* تو در ماه مه مدرک B مربی‌گری فدراسيون فوتبال آلمان را دريافت کردی. آيا اين مدرک نوعی سرمايه‌گذاری برای آينده است؟
- بله. حتما همين طور است. يک دوره‌ی آموزشی دو هفته‌ای را در نزديکی هانوفر گذراندم و در آزمون نهايی هم موفق شدم. از اين موضوع بسيار خوشحالم. با مدرک B مربی‌گری شايد بتوانم به عنوان مربی جوانان کار کنم. زمانی هم بدون شک مدرک A مربی‌گری را خواهم گرفت. اما، اين چيزی مربوط به آينده است. تا زمانی که می‌توانم و عضله‌هايم اجازه می‌دهند، می‌خواهم در ميدان باشم و نه در کنار آن.
