در میان ما ایرانیان مرسوم است که آخرین نفری باشیم که به یک میهمانی می رسیم. زشت است برای ما که پیش از دیگران به جایی برسیم و این تصور را بوجود بیاوریم که خیلی عاشق و شیفته ی میهمانی آمدن بوده ایم و زودتر از دیگران به خانه ی میزبان رسیده ایم. کسی که کلاس دارد و ندید بدید نیست نباید در هیچ کاری، از جمله مهمانی رفتن عجله کند.
در عالم «روشنفکری» هم ما باید برای خودمان ارزش و اعتبار قائل باشیم و یک سری مسائل را رعایت کنیم. خیلی زشت است که بی گدار به آب بزنیم و بعضی از کارها را با شتاب انجام دهیم و خود را سبک و بی مقدار نشان دهیم.
مثلا مردم سرزمین ما که جان شان به لب رسیده، به ناگهان شروع به اعتراض می کنند و به خیابان ها می آیند. یک روشنفکرِ با کلاس و وزین، همین طوری مثل آدم های دستپاچه نمی پرد وسط که من از این حرکت های اعتراضی حمایت می کنم.
نه که مردم سرزمین ما خیلی منتظرند ببینند ما «روشنفکران» چه می گوییم که دنبالمان راه بیفتند، لذا باید پیش از پشتیبانی و حمایت، یک سری مسائل را در نظر بگیریم و وجود برخی شرایط را در نظر بگیریم تا ببینیم اصولا ما باید از حرکت اعتراضی مردم حمایت بکنیم یا نکنیم!
یک روشنفکر با کلاس، با ورود مردم به خیابان و با شنیدن اولین شعارها، فوری راه نمی افتد اینور و آنور به نفع مردم شعار بدهد و آن ها را حلوا حلوا کند و بر سرش بگذارد.
یک روشنفکر با کلاس، اول صبر می کند ببیند بپاخاستن مردم به چه نتایجی منتهی می شود بعد شعار حمایت از مردم سر می دهد. چه معنی دارد روشنفکر با کلاس به پشتیبانی از جماعتی بر خیزد که مثلا سر و ته شان را بزنی می شوند ۵۰۰۰ نفر و ۵۰۰۰۰ نفر؟! روشنفکر با کلاس صبر می کند جماعت داخل خیابان میلیونی که شدند از آن ها حمایت می کند و خود را به خاطر پنج شش هزار نفر سبک نمی کند.
بنابراین شما عزیزان اگر امروز می بینید که خیلی ها در مقابل حرکت اعتراضی مردم سکوت کرده اند به خاطر این چیزهاست. ابله آن روشنفکرانی که از هول حلیم تووی دیگ می افتند و تا پنج تا آدم به خیابان می آیند خود را کشته مرده ی آن ها نشان دهند.
لذا، شما روشنفکران عزیز که این مطلب را می خوانید، حد و اندازه و، قد و قواره ی خود را حفظ کنید و بیخودی خود را برای چیزهای بیهوده و حرکت هایی که فردا به سکوت و سکون منتهی خواهد شد سبک نکنید! از ما گفتن، از شما هم ایشاللا شنیدن!
