من فقط به یکی دو نکته ی نامربوط می خواهم اشاره کنم که اولین آن، ربط پیدا کردن هر حرفی، که بچه مذهبی ها می زنند، به اسراییل و آن چه جنایت اسراییل نامیده می شود است. زید آبادی و زید آبادی ها و اصولا تمام بچه مذهبی هایی که در خانواده های بسته ی مذهبی و بعدها ملی-مذهبی رشد کرده اند، این خصلت جالب را با خود به همراه دارند. آن ها بی هیچ دلیل واضحی، نفرتی عجیب و درونی از یهود و یهودیت و یهودیان و اسراییل و اسراییلیان دارند، هر چند در حرف هایشان این کلیت را نفی می کنند و معتقدند که نظرشان تنها به به قول زیدآبادی، دست راستی های اسراییل است.

این نفرت کلی، به هیچ طریق از ذهن این افراد پاک کردنی نیست و آن چه هم که این جا و آن جا می نویسند و می گویند، بروز این نفرت، به دلایل مختلف است.

نکته ی دوم این است که اسراییل، چه زیدآبادی و زیدآبادی ها بپذیرند چه نپذیرند، یک کشور است، و یک کشور موفق هم هست، و برای مردمان خودش، بی تردید، حد اکثر آزادی را فراهم آورده، و این کشور، از دید سیاسی، و منافع استراتژیک، یکی از نزدیک ترین کشورها به ایران است. برای یک سیاستمدار و کسی که کار سیاسی می کند، اگر در وهله ی اول همه چیز به منافع ایران و مردم ایران باید ختم شود، وجود اسراییل، و دوستی با آن یک ضرورت است.

زیدآبادی و زیدآبادی ها، اگر ذهنا یا عملا تلاش کنند که اسراییل از بین برود یا آرزوی قلبی شان از بین رفتن اسراییل باشد، در انتها، آرزوی شان به آرزوی آسیب دیدن ایران و ایرانی و در نهایت آرزوی از بین رفتن ایران به دست دشمنان کمین کرده در همین حول و حوش ایران خواهد بود.

کسی که دانسته یا ندانسته چنین آرزویی داشته باشد، هزار برابر زید آبادی هم زندان و زجر کشیده باشد تنها به اندازه ی دشمن ایران و ایرانی ارزش خواهد داشت و نه بیشتر.