 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
نگاهي به انتخاب معاون حفاظت فني در سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري
يك سال پيش كه خبرگزاري ميراث فرهنگي جنجال برج جهان نما را بر سر زبان ها انداخت، يك نفر خوب مي دانست كه با هياهو بر سر ارتفاع ناپيداي اين برج مي تواند ناداني و اهمال مديرانش را بپوشاند. سيد محمد بهشتي كه اكنون رياست پژوهشكده ميراث فرهنگي و گردشگري را برعهده دارد و جا پاي خود را در سازمان تازه تاسيس ميراث و گردشگري محكم كرده، در آن زمان مي دانست كه نيمه فاجعه جهان نما را اشتباه مديرش برپا كرده و اگر دير بجنبد، جهان نماهاي ديگر از گوشه و كنار آثار تاريخي سر بر مي كشند. اما امروز، كسي كه جواز ساخت برج 48 تا 52 متري جهان نما را در 720 متري ميدان نقش جهان امضا كرده، معاون حفاظت فني سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري شده است.
با بالا رفتن اسكلت فلزي برج جهان نماي اصفهان، مسئولان وقت سازمان ميراث فرهنگي كشور، سازه اي ناهمگون را از پنجره طبقات بالايي كاخ عالي قاپو ديدند كه مي توانست در حكم شكستن حريم منظري ميدان ثبت جهاني شده نقش جهان تلقي شود. آنچه مديريت وقت اين سازمان درنظر داشت، البته نه حذف طبقات اضافي اين برج، بلكه بالا بردن هزينه انجام اقدامات مشابه در اطراف آثار تاريخي بود. اگر هم چنين نبود، گذشت زمان و ناكارآمدي اقدامات مديران ميراث فرهنگي از جمله مديرت وقت اداره ميراث فرهنگي اصفهان، سيف الله امينيان، خراب كردن بيش از نيمي از برج تجاري جهان نما را عملا منتفي كرد. امينيان كه هم اكنون به جاي محمد حسن محب علي، معاون حفاظت فني سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري شده است، در آن زمان نتوانست اشتباهي را كه خود مرتكب شده بود، سامان دهد. آنچه رخ داد كشيده شدن پاي مسئولين سازمان يونسكو و تهديد نه چندان جدي ايران براي خارج كردن ميدان نقش جهان از فهرست آثار جهاني بود؛ تهديدي كه در اجلاس چين نيز تنها به اتمام حجتي دوباره ختم شد. جهان نما ساخته شد و بر خلاف انتظار سيد محمد بهشتي، جهان نماهاي ديگر نيز از گوشه و كنار آثار تاريخي سربرآوردند. اقدامات ناهماهنگ و ضعف برخي از مديران ميراث فرهنگي در برخورد با اقدامات مديران شهري، نشان داد كه اين سازمان تنها به هوچيگري و هياهو مي پردازد و در برابر صاحبان قدرت و دارندگان ثروت كاري از پيش نمي برد. البته گاهي نيز ناآگاهي و ناداني اين مديران مزيد بر علت مي شود و مي رود آن چه نبايد بر ميراث ماندگار پدران ما.
سيف الله امينيان، مدير سابق ميراث فرهنگي استان اصفهان و معاون فعلي حفاظت فني سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري، تنها يكي از مديراني است كه در طول فعاليت خود بخشي از ميراث فرهنگي اين مرز و بوم را به يغماي بي دانشي و بي تدبيري خود سپرده است. هر طرح عمراني در حوزه مديريت شهري، در كميسيون ها يا جلساتي مورد بررسي قرار مي گيرد كه رييس اداره ميراث آن استان نيز يكي از شركت كنندگان آن جلسات است. متروي اصفهان كه از خيابان عهد صفوي چهارباغ مي گذرد، يكي ديگر از خيانت هاي مدير پيشين ميراث استان اصفهان به ميراث ماندگار خاك ايران است. با عدم مخالفت به موقع مدير وقت اداره ميراث استان اصفهان، مسئولين شهرداري و استانداري اصفهان در نظر دارند متروي اصفهان را از زير خاك هاي خيابان تاريخي چهارباغ عبور دهند. محله هاي قديمي اين استان با سابقه نيز يكي پس از ديگري از درون، هويت خود را از دست داده و در چنبره زندگي مدرن خفه شده اند. بافت قديمي بخش مركزي شهر اصفهان، سال هاست كه تنها سوژه اي براي پر كردن صفحه حوادث روزنامه ها شده است. محلاتي چون جلفا، جوباره و آنچه اطراف زاينده رود را گرفته است، ديگر حكايتي براي تعريف كردن ندارند. رد پاي ناكارآمدي مدير وقت ميراث اصفهان در برخورد با اقدامات ناهماهنگ مديران توسعه شهري در بافت تاريخي اصفهان يا اثرات بي دانشي اين مدير غير حرفه اي ميراث فرهنگي در صدور مجوزهاي غير اصولي، در جاي جاي كوچه پس كوچه هاي اين بخش از پايتخت صفويان به خوبي ديده مي شود.
آن چه گفته شد، تنها محدود به اصفهان يا چند شهر خاص چون آن نيست. مديرت ساير استان هاي كشور نيز مبرا از چنين اشتباهاتي نيستند. كرمانشاه و موضوع تله كابين طاق بستان، خوزستان و سوژه ترمينال شوش، فارس و عدم پيگيري پرونده پل بيشاپور و بسياري ديگر از شهرها و استان هاي كوچك و بزرگ اين ملك، از بي تدبيري و خطاكاري كساني رنج مي برند كه در آخرين سنگر دفاع از پيشينه تاريخي اين خاك چمباتمه زده اند. شايد اگر حسين مرعشي، رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري، نه معاون رييس جمهور كه وزيري مشابه ساير وزراي كابينه خاتمي بود، انتظار آن مي رفت تا در فرصتي مناسب از سوي نمايندگان مردم در مجلس مورد سوال واقع شود. شايد در آن صورت او نيز خود را پاسخگو مي دانست كه چگونه است كه مديراني در اين سطح از ناتواني به مقاماتي دست مي يابند كه شايستگي هايي بس فراتر مي خواهد يا در مقامات خود بي هيچ ترسي از خطاي دوباره باقي مي مانند. آنچه مجموعه مديريت كشور از آن رنج مي برد، يعني عدم توجه به توانايي ها و قابليت ها در انتخاب افراد به عنوان مدير يا مسئول، گريبان سازمان ميراث فرهنگي ديروز و سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري امروز را نيز گرفته است. در چنين حالي چندان بعيد نيست كه ساير مديران خطاكار اين سازمان نيز بتوانند به ارتقاي مقام خود فكر كنند.
شيفته
[email protected]
