 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
**طبق قانونی که اخیرا در مجلس ملی اندونزی به تصویب رسیده است ، بوسه زن و مرد در ملا عام مجازاتی به قدر ده سال حبس برای آن دو در بر دارد ، بهانه ی نمایندگان مجلس اندونزی برای تصویب این حکم بنیادین این است که اکثریت مردم اندونزی را مسلمانان تشکیل می دهند !چند روز پیش تر از تصویب قانون مضحک فوق در اندونزی ، در آن سوی کرانه ی استبداد ، دولت سرخ کره ی شمالی اعلام کرد : بایستی تمامی مردم کره ی شمالی موهای خود را تا کمتر از 5 اینچ کوتاه نگهدارند زیرا اگر موهایشان بلند تر از حد عرفی شود چهره ای در خور خوکان سرمایه دار پیدا می کنند .
***با ملاحظه ی این افاضات و ترهات قانونی دیگر خود را تنها نمی یابیم . زیرا که خود در نفس و شرع مملو از این نشانه های مهلکیم ، بگذریم از حکومتی که دز این خشک مغزی ها را در فرهنگ و آداب ما افزون کرد . اما فراتر از آن ما خود ، این فضولات را پیش از هر چیز در دل تاریخ خود کاشته بودیم . برای اثبات این خصیصه می توان سری به کوچه و خیابان وطن زد و در دل عوامش تخم این کج خیالی ها را کاوید ، و قسمتی از این کج خیالی ها مطمعنا آینه ی خود ماست .هنوز هم زمانی که چشمهای سرگردانمان دختر و پسری را می بیند که با فراغ بال دست در دست هم گذاشته اند و عاشقانه لب به هم دوخته اند زیر لب آنها را به تیغ شرع و حسادت نفرین می کنیم . هنوز هم دلمان نمی خواهد خواهرمان را در حجله ی یار بی خظبه اش ، عریان و فاسق ببینیم . هنوز برای اظهار عشق به زیدمان تاقچه بالا می گذاریم ، اگر هم در خور غیرتمان باشد حاضریم آنها را در گنجه ی متعفن سنتمان زندانی کنیم تا چشم نامحرم به چهره اش برق نزند . ما آیه ی مجسم همین فرهنگیم . فرهنگی که شرق تا غربش مملواز تمنای شهوت آلود کمبود و تجاوز است و ما هنوز همان پشمینه پوشان و نمد به سران هم جنس پدرانمان هستیم .فرقی هم نمی کند که مذهبی باشیم یا لامذهب . تا آنجا که یادم می آید هر دوی این طحفه ها در ملک من از یک کرباس بوده اند . هیچگاه از یادم نمی رود جلوه ی آن مکتبیونی که به الهام از برادر مائو رنگ زنانه را از لباس چریکها می شستند و تنها یونیفرم چرکینه ی چینی را به تنشان می بافتند .
|
advertisement@gooya.com |
|
از یادم نمی رود رنگ شهوت سوخته ای که در قالب فکری( سلوک مذهبان شرق) به عنوان عادت گرایی زندگی پست بورژوایی تعبیر شد و به فنا رفت . از خاطرم نمی رود بازی رذیلانه ی ازدواج های سیاسی رفقایم را ، آنسان که پنبه را به آتش ناساز می دوختند و آنان هم آدمکهایی به دنیا می آوردند که نه از عشق بازی رنگی داشتند نه از لذت سترگ دنیوی آنها تنها یک ماشین اتومات سیاسی بودند. بچه هایی بیمار مثل من و هزاران جوانی که امروزه روز الوات خریدن عشقی کوچکند . و حال که خبرهایی از آن سوی کرانه ی غربتم در باب برادران و رفقای اندونزییایی و کره ی سفلی می شنوم رنگی از تعجب و تردید ندارم زیرا که خود مولود این بازی متعفنم . دیروز رفیقی به نزدم آمد و به شکوه ی واگویه های همیشگی پرداخت : اینکه تو ایدئولوژی باخته ای ، شک کرده ای به آرمان دیر سالت ، گویی گوشم شنوای دعوی رفیقم نبود ، ملول و سوخته سر برگرداندم و به او گفتم : ایدئولوژی ، مکتب ، دریوزه گری شرعی ، ارزشی بودن ، تعهد ، چقدر این الفاظ طعم استفراق دارد رفیق !!!
*** حال که در کنج افکار در هم ریخته ام نشسته ام تنها به یک چیز ایمان دارم ، این نسل خسته و درمانده در انتظار یک رستاخیز بزرگ است ، رستاخیزی که نه مکتب (نسخه پیچ) دارد نه قهرمان تک تاز ، نه سرور دارد و نه قائد اعظم ، این نسل در انتظار یک شکوه آنی است ، چیزی به رنگ معجزه ... به دنبال حمامی است که تمامی کثافات این تاریخ تعصب کهن را به یکباره در آن بشوید . این تنها یقین من است .
دادامن
9 فوریه 2005 .21 بهمن 1383
www.dadaman.5u.com
