نسیم, باد يا توفان، به بهانه گفتگوهای اخیر مهدي کلهر مشاور فرهنگی محمود احمدی نژاد، ع. زماني فرد

zamanifard@gmail.com

بر ما عیان است که عرصه فرهنگ داخلی کشورمان, قرنهاست که در پی تاخت و تازها یا هجمه های مختلف جولانگاه نه چندان مناسبی برای عشوه گری فرهنگ بیگانه بوده و چه بی بدیل است, تلاش نیاکانمان در حفظ فرهنگ و هویت ملی مان تا بدانجا که ایران هیچگاه نه از لحاظ فرهنگی مستعمره شد و نه استعمار در آن قرار گرفت. و اما دیری نیست که با دغدغه های فرهنگی با تعبیر شبیخون در پشت سنگر شبانه روز پاسداری از این حوزه را بر دوش می کشیم. پیچیدگی فرهنگی حاصل از تنوع قومی و مذهبی به همراه تعلقات سنتی جامعه ایرانی علاوه بر آنکه تنور جدال سنت و مدرنیته را همچنان روشن نگه داشته موضوع هویت طلبی یا بازگشت به هویت ایرانی را به بحث روز بسیاری از مجامع فرهنگی تبدیل کرده است و این همت در پاسداشت هویت خودی حتی برای کشورهای اروپایی چون فرانسه دغدغه ای مهم به شمار آمده تا آنجا که اخیرا به بحث داغ بخشی از مخالفان قانون اساسی در اروپا تبدیل شد . در صحنه رقابت های انتخاباتی اخیر نیز با اشاره به پلیدی های فرهنگی درکارزار شعارهای تبلیغاتی انتخاباتی بحث هویت ملی را در لایه ای سطحی و برداشتی نه چندان مناسب از آن حفظ کردند. مناظره جنجالی نمایندگان دو کاندیدا در دور دوم انتخابات اخیر از یک طرف و مصاحبه های اخیر آقای کلهر ـ به عنوان مشاور فرهنگی رئیس جمهوری منتخب نشان از شروع وقایع ناخوشایند در عرصه فرهنگی کشور دارد. جریانی که نشان از بی برنامگی و یا شعار زدگی در آن دیده می شود موجی که به مانند سونامی عرصه فرهنگ را در تندروی و نادیده گرفتن اقتضائات فرهنگی تهدید می کنند. اهل فرهنگ خود به خوبی می دانند که باد و طوفان نه تنها کمکی به این عرصه نخواهد کرد بلکه ساختار شکن و هنجارشکن است حوزه فرهنگ را نه میتوان با شعارهای یک شبه نجات داد و نه می توان با انقلابی گری بر توسعه آن همت گماشت. توجه به اصل مهم پایداری در توسعه فرهنگی برنامه های ما را از گزند باد و طوفان ایمن می سازد و نسیم روحبخشی را به این حوزه ارزانی می دارد. آقایانی مانند آقای کلهر باید به خوبی درک کرده باشند که به عنوان فردی با سابقه فرهنگی با اندکی تامل و تعقل نه چفیه را نماد هویت ملی خواهند خواند و نه حضور خواننده های لوس آنجلسی را راهکار حل معضلات فرهنگی و موسیقی ما خواهند دانست.

ایشان که خود را فرهنگی و مدیر با سابقه فرهنگی می دانند باید بیش از این به نقش میراث فرهنگی و اهمیت آن به عنوان اهرم توسعه پایدار دقت کرده و مواظب باشند تا خدای ناکرده بی مهری و جفایی که در اوایل دهه شصت بر مواریث فرهنگی و ملی ما رفت تکرار نشود. چرا که نمونه هایی چون بی احترامی به نقش جهان و تخریب حمام خسرو آقا در کارنامه مدیرانی دلسوزتر از ایشان که خود را فرهنگی می دانند برای قضاوت آیندگان کافی است.

ما که کورانه عصاها می زنیم * لاجرم قندیل ها را بشکنیم