قانون از کجا آوردی، ژستی برای فريب بود، بيژن صف سری

اگر چه رد قانون از کجا آوردی از سوی شورای نگهبان به دور از ذهن نبود اما در اين مقطع که باز هم تنور انتخابات مجلس گرم می شود اين ماجرا از اين رو حائز اهميت است که شايد اين بار مردمی که به پای صندوق های رای می روند، به اين مهم پی برده باشند که نه تنها به رای خود نبايد دلخوش بدارند که تحقق قوانين مصوب شده در چنين مجالسی را هم نبايد انتظار داشته باشند که همه جز ژستی برای فريب دادن مردم نيست

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

هنوز آنهايی که مو در آسياب عمر سپيد کردند و در تهران چهل ، پنجاه سال پيش زندگی می کردند به ياد دارند که وقتی با اتوبوس از جاده قديم شميران می گذشتند ، شاگرد راننده هاکه به پارکابی ها معروف بودند با رسيدن به ايستگاه باغ صبا، به طنز و کنايه داد می زدند " ايستگاه از کجا آوردی" که منظور ساختمان بلندی بود در محله باغ صبا که می گفتند متعلق به رذيس شهربانی وقت بوده است اما از آنجائيکه مردم می دانستند رئيس نظميه با حقوق ماهيانه قادر به داشتن چنين ساختمانی نمی تواند باشد، با کنايه به قانون "از کجا آوردی" نام ايستگاه باغ صبا را با اين طعنه به زبان می آوردند.

در دهه ۱۳۳۰ به دليل آشفتگی های اقتصادی و بی پولی مردم و فقری که گريبان ملت را گرفته بود ، دولت وقت را بر آن داشت لايحه ای را به مجلس ارائه دهد تا در پی تصويب آن ، نوکيسه های مشکوک شناخته شوندو منابع ثروت اندوزيشان مشخص گردد و از همين رو برای دل مشغولی جماعت پرسشنامه هايی در بين رجال و متمولين پخش شد که نه تنها مردم بلکه مجريان اين طرح قانونی هم باور نداشتند که بتوان کاری از پيش برد لذا تنها با انتشار پرسش نامه ها ماجرا فيصله يافت درست مانند ماجرای اخير قانون رسيدگی به دارايی مقامات جمهوری اسلامی که روز گذشته شورای نگهبان اين مصوبه مجلس را رد کرد .

چندی پيش در ۲۳ خرداد ماه سال جاری مجلس هفتم طرحی مبنی بر رسيدگی به اموال صاحب منصبان را تصويب کرد که در واقع همان قانون معروف " از کجا آوردی " هشتاد و شش سال پيش بود ، دراين قانون اخير که مجلس هفتم تصويب کرده بود مقامات کشور ملزم به ارائه صورت دارايی های خود و همسر و فرزندانشان به رئيس قوه قضائيه شده بودند به عبارت روشن تر تمامی مسئولان نظام از بالاترين تا پائين ترين سطح موظف به ارائه فهرست اموال و دارايی های خود از قبل و بعد از خدمت درنهاد های دولتی به قوه قضائيه می شدند طرفه آنکه دراين طرح، علاوه بر ۲۷ مورد از مشاغل رده بالا در سه قوه ،نيروهای مسلح کشور را هم در بر می گرفت.

اما از همان آغاز تصويب اين قانون "از کجا آوردی" مجلس هفتم ،آگاهان سرد و گرم چشيده روزگار پيش بينی می کردند که اين قانون هم مانند همه قوانين هم طراز خود در طول تاريخ اين کهنه ديار که هر از گاهی حکومت های وقت با طرح کردن چنين لوايجی، برای خود کسب وجه می کنند، چيزی جز ژست عدالت جويی نيست، از همين رو اين قانون را از ابتدا غير اجرايی دانسته و رد شدن آن را هم از سوی شورای نگهبان پيش بينی می کردند چرا که هنوز يک هفته از تصويب اين قانون نگذشته بود که در صحن علنی مجلس ۱۲۵ نماينده با رای مثبت خود بار ديگرمجوز فعاليت تجاری مسئولان را تصويب کردند که درست مغاير با آن بخش از طرح تدوين شده کميسيون حقوقی و قضايی با عنوان طرح «رسيدگی به دارايی مقامات و مسوولان نظام» بود که تمامی صاحب منصبان در طول خدمت را از هرگونه فعاليت تجاری اقتصادی منع ميکرد اما يک هفته بعد از تصويب آن قانون، دوباره احيا می شود تا واژه فرنگی "پارادوکس" که اخيرا در بين سياسيون امروز اين آب و خاک رايج و متداول است ، در اذها ن عمومی معنای ملموس تری يابد .

اگرچه رد قانون از کجا آوردی از سوی شورای نگهبان به دور از ذهن نبود اما در اين مقطع که باز هم تنور انتخابات مجلس گرم می شود اين ماجرا از اين رو حائز اهميت است که شايد اين بار مردمی که به پای صندوق های رای می روند، به اين مهم پی برده باشند که نه تنها به رای خود نبايد دلخوش بدارند که تحقق قوانين مصوب شده در چنين مجالسی را هم نبايد انتظار داشته باشند که همه جز ژستی برای فريب دادن مردم نيست.

بيژن صف سری
http://bijan-safsari.com