ای زن که به تنهایی هم‌سنگِ دو صد مردی
بیداد و تبارش را رسوای جهان کردی

یک روز تو را گفتند چون نیمه‌ی انسانی
با عشق گر آمیزی از خانه‌ی خود طردی

روز دگرت گفتند، مرد است ز تو برتر
هر چند بسی رُستم با عاطفه پروردی

شلاق زدت گر دین، تمکین نشدت آیین
با زُهدِ ستم‌پیشه، همواره هماوردی

بی‌تابیِ فریادت، اوهام بسوزانـَد
با هر چه بلادیده، همراهی و همدردی

زیباست تو را گیسو، چشم است تو را جادو
پنهان مکن این یا آن، در دلبری‌ات فردی

شیرینیُ گفتارت، شعری است بهارانه
از تلخیِ زندان‌ها، آزرده وَ گر زردی

هر روز مبارک باد برجوشش پندارت
ای آن‌که شهامت را قانون زمان کردی

ویدا فرهودی
٧ ماه مارس ٢٠١٧