نصيب بزرگان يك كشور، يك دين، يا يك حكومت، معمولا نام خيابانى ست يا ميدانى، يا پاركى و گردشگاهى. جايى كه نام يك شخصيت بر آن گذاشته مى شود معمولا با قدر و ارزش او متناسب است.
مثلا كسى نام «ولى عصر» را بر كوچه اى نمى نهد، يا نام «خمينى» را بر بن بستى نمى گذارد. خيابان مورد نظر، بايد طول و عرض اش در حد و قواره ى آن شخصيت باشد.
امروز شوراى شهر تهران «با قيد دو فوريت» تصويب كرد كه نام آيت الله هاشمى رفسنجانى، بر بولوار «سرو» سعادت آباد گذاشته شود.
يعنى هاشمى رفسنجانى آن قدر براى حكومت اسلامى ارزش نداشت كه نام او بر بزرگراهى، ميدان پر رفت و آمدى، خيابان بلندى، گذاشته شود. عجب تحقيرى!
البته بزرگان حكومت، بايد به فكر رزرو كردن نام خيابان ها براى خودشان باشند چون احتمال دارد اگر دير فوت كنند، بزرگراه مناسبى براى نامگذارى باقى نماند و كارشان به كوچه پس كوچه هاى ناشناس بكشد!
براى رفسنجانى البته خيابان و بزرگراه مناسب به اندازه ى كافى وجود داشت! قطعا دستور از «بالا» آمده و شوراى شهر آن را اطاعت كرده است!
يار غار امام، معتمد خمينى در مشورت ها و تصميم گيرى ها، فرمانده جنگ، چند دوره رييس مجلس، دو دوره رييس جمهور، شخصيت ترور شده در ابتداى انقلاب، عاقبت اش به يك «بولوار» ختم شد!
يارب مباد آن كه گداى سابق معتبر شود يا آن كه معتبر سابق شبيه گدا شود!
