«این نام برازنده این نوع موسیقی نیست.شایع است که می‌گویند در گذشته که رادیو و تلویزیون جایی در جامعه باز کرده بود با سیاست به اصطلاح،سه کلاس یکی،ایرانی رهیده از نظام قاجار را یک شبه به جایگاه اجتمایی غرب برساند،به همین سبب از پخش آهنگ‌هایی که با دل و روح اکثریت مردم ما ،چه از شهری،چه از روستاها همخوانی داشت و به نوعی فولکلور تمامی نقاط این آب و خاک بود جلوگیری می‌کرد.شایع است که در آن زمان کی از خوانندگان خوزستانی آهنگی را برای پخش از رادیو می‌برد،ولی مسئولین وقت آنرا قبول نمی‌کنند.لذا خواننده فوق فریاد میزند که اگر شما آهنگ مرا پخش نکنید می‌روم سر کوچه و بازار آنرا می‌خوانم و از آن زمان بود که اسم کوچه و بازاری،تیکه کلام مسئولین مربوطه شد وبرای تحقیر، این نام را تکرار کردند در واقع این نام را دشمنان این سبک موسیقی برای توجیه عمل خود به کار می‌بردند و النا نام آهنگ‌های مردمی نامی‌ست که باید به این سبک موسیقی اطلاق شود.»

جواد یساری در کوچه و بازار

جواد یساری سه پسر دارد به نام‌های رضا، مهدی و مجید. مجید در سال ۱۳۷۴ خارج از ایران درگذشت. رضا هم‌اکنون ساکن بلژیک است و مهدی در ایران زندگی می‌کند.

جواد یساری در مغازه‌ای قدیمی در محله شاپور تهران به کاسبی مشغول است و آن‌طور که خودش می‌گوید از زندگی راضی است.

یساری می‌گوید هنوز درآمدش از خواندن تامین می‌شود و از این مغازه‌ای که در آن کاسب است چندان درامدی ندارد.

جواد یساری در مورد ورودش به عالم خوانندگی چنین می‌گوید:

«من عضو تیم ملی کشتی فرنگی بودم، جفت پاهام کج شد. دوتا زانو پروتز کردم، و نزدیک به ۴۰ میلیون خرجم شد و کشتی را کنار گذاشتم و آمدم سراغ کاسبی. البته از همان ابتدا هم کاسب بودم منتها کمی توسعه‌اش دادم. اوضاع خوب بود منتها چون من به صورت اقساط کار می‌کردم متاسفانه ورشکست شدم. چاره‌ای نداشتم، افتادم تو کار خوانندگی! در آن زمان غزل مد بود و آن موقع بنده چون در زورخانه ها ورزش می‌کردم غزل می‌خواندم. یک غزلی از من را یک طرف نوار پر کردند و طرف دیگرش حسن شهرستانی! ایشان یک سبکی می‌خواند بنده هم یک سبکی می خواندم. من آن زمان ورزشی می‌خواندم. مردم خوششان آمد.»

جواد یساری در کوچه و بازار

جواد یساری می‌‌گوید در برهه‌ای از زمان به لیل این‌که اجازه نمی‌دادند که بخوانم حواس‌پرتی گرفتم. او در مورد این دوره چنین می‌گوید:

«نخوندنم باعث شد یک مقدار حواس‌پرتی پیدا کنم. مثل قناری که نذارن بخونه مریض شدم. یه دوستی داشتم تو امیریه که مطب داشت. رفتم گفتم دکتر درد من اینه، توی خیابون اگه یه جا ببینم مردم واسه شعار دادن جمع شدن فکر می‌کنم اینا واقعی هستن و دارن منو تشویق می‌کنن. تو خونه فکر می‌کنم رو سن هستم و می‌زنم زیر آواز. دکتر گفت یه جوری سرت رو گرم کن.»

یساری ادامه می‌دهد: «سه سال سرم را با کشتی گرم کردم. حالم خوب شد. یواش‌یواش موسیقی یه خرده شل شد و به قدیمیا مجوز اجرا دادن بیان بخونن. منم سه چهار بار رفتم تا مجوز بگیرم، هی گفتن صبر کن.»

صاحب ترانه‌ی «صبر ایوب» هر چه صبر کرد اما از مجوز خبری نشد. یساری می‌گوید که به آغاسی هم بعد از مرگش مجوز دادند و من نیز چنین سرنوشتی خواهم داشت:

«بعد مردنم. آغاسی هنوز زنده بود که ما از انجمن رشت شکایت کردیم به ارشاد و بعد بررسی کردن گفتن نعمت آغاسی بخونه ولی تا مجوز برسه آقانعمت رو کفن و دفن کرده بودن.»