ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برخیز و گل‌افشان کن بی‌برگیِ دنیا را
هم باده بنوشان هم، پُر کن دل شیدا را
پس زلف پریشان را بر باد بهاران ده
عطرش چو شود افشان بر گیر تمنا را
بر سینه‌ی عریانت سنبل بزن و لاله
برهم نزند تا کس چشمان تماشا را
خورشید بیفشاند بر شهر ز نو جمشید
حکمش بدهد فرمان نوروزِ مهیا را
طومار به دست آید از خاور ایرانی
گوید که دگرگون بین آیینه‌ی فردا را
فردا که شود دیگر اندوه رَوَد از سر
با سبزه چو بنشینی دریاب معما را
هر برگ تو را خوانُد، تا رنج به هم ریزی
در غنچه‌ی خندان بین اسرار اهورا را
گوید به تو اندیشه بر ظلم زَنـَد تیشه
پس دور کن از ذهنت هر "شاید" و "اما" را
بیداد ستم‌پیشه، لرزد ز بُن ریشه
نوروز چو برگیرد بی‌دغدغه دنیا را...
ویدا فرهودی
نوروز ١٣٩۶
