به عبارت دیگر، کره خاکی ای را که ما در روی آن روز را به شب می رسانیم با همه شگفتی ها و زیبایی های آفرینش و حضور آن در گوشه ای از میلیاردها کهکشان تاکنون شناخته شده، از ازل محل تاخت و تاز و کشتار بی وقفه انسانها بر علیه یکدیگر بوده است.

بر اینها بیافزییم خشم طبیعت و حوادثی چون زلزله های مرگبار و آتش فشان ها و سیل هاي خانمان برانداز را تا بر شکنندگی عمر و سرنوشت انسانها که عمر خیام آنها را «جام لطیف» خوانده است پی ببریم.

در این میان گزافه نخواهد بود اگر بگوییم میهن عزیز ما ایران از عهد باستان تا امروز شاید صحنه بیشترین حوادث جنگی و دگرگونیهای مهیب و ویرانگر اجتماعی در تاریخ بشری بوده است و شوربختانه هنوز نیز چنین مانده است.

تداوم این سرنوشت تلخ برای ملتی که فرهنگ آن جز بر صلح و همزیستی و مهرورزی پیامی برای هم میهنان و همنوعان خود در سراسر گیتی ندارد یکی از شگفتی های روزگار ماست که به قول شاعر بزرگ معاصر اسماعیل خویی «باید که بر آن به دیده تحقیق بنگری».

در عین حال، این که حداقل در دو قرن اخیر ما با توجه به تاریخ تمدنی، منابع انسانی و طبیعی، موقعیت استراتژیکی و ظهور جنبش های آزادیخواهانه در قلب سرزمینهای مستعمره اطراف آن ایران «میهنی برای ما» ولی «کشوری برای دست اندازی های قدرتهای بزرگ» بوده است خالی از حقیقت نیست.

در چهارده اخیر نیز فاجعه انقلاب اسلامی با کشاندن پای میهن ما به جدالهای ارتجاع مذهبی در جهان اسلام، جنگ های خونین هزاران ساله میان قوم فلسطین و یهود، جنون آمریکا ستیزی و دخالت در امور داخلی همسایگانی که عمری با ما در صلح و صفا بسر برده اند دخالت قدرتهای بزرگ و ایادی آنها در تعیین سرنوشت ملت ما را موجه گردانده است.

اینجاست که ما ایرانیان اگرچه دارای یک میهن مشترک هستیم ولی به یمن وجود رژیم جمهوری اسلامی موجودیت کشور ما و آینده مردمان آن به نتیجه تاخت و تاز و تصمیمات دیگرانی که از ما نیستند گره خورده است. آیا ایرانیان میهن پرست چنین سرنوشت ننگینی را بر خود بر میتابند؟