کمک ناخواسته یا آگاهانه به سپاهیان و سرکوبگران

در این دوره از انتخابات، آیت الله خامنه ای، فقیهان درباری و نظامیان(سپاه و...) بسیج شده اند تا حسن روحانی را تحت عناوین غرب گرا، غیر انقلابی، سازش کار، معتقد به کدخدایی آمریکا، و....به زیر کشانده و افراطی ترین نیروهای را به نام «انقلابیون آمریکاستیز» بر سر کار آورند(رجوع شود به مقاله های «پروژه آشکار سپاه و بسیج برای فتح ریاست جمهوری ۹۶» ،«اجماع اصولگرایان سنتی و افراطی بر «قاضی قتل‌عام ۶۷» » و «پوتینیسم: الگوی خامنه‌ای و محافظه کارانی که روسیه را متحد خود می ‌دانند»).

آنان به غیر از استفاده از مراجع تقلید، ائمه جمعه، سپاه، بسیج، صدا و سیما و دیگر رسانه های حکومتی، دارای پایگاه اجتماعی سنتی ای هستند که شرکت در انتخابات را تکلیف شرعی خود به شمار می آورند. یعنی دارای «حداقل رأی تضمین شده» ای هستند.

تاکتیک هایی چون تحریم انتخابات یا رأی سفید و رأی به زندانیان دادن، اگر تأثیرگذار هم باشد، در عمل، فقط و فقط به سود سرکوبگران افراطی جمهوری اسلامی تمام می شود. برای این که «حداقل آرای بخش افراطی حکومت» تضمینی است. اما کاهش آرأ و افزایش آرای باطله ، از آرای رقیب بخش افراطی رژیم می کاهد.

آیت الله خامنه ای، فقیهان درباری و سپاهیان چهره ایران را در بهترین وضعیت به چهره دوران احمدی نژاد تبدیل می سازند و بدین ترتیب اجماع جهانی علیه ایران شکل گرفته و بهانه حمله نظامی به ایران فراهم می شود. اگر افراد و گروه هایی آگاهانه این هدف را تعقیب می کنند که چنین سیمایی از ایران در جهان بسازند، دقیقاً باید به نحوی عمل کنند که چهره هایی چون «آیت الله قتل عام«- ابراهیم رئیسی- یا سعید جلیلی ها رئیس جمهور شوند.

اما اگر چنین قصدی ندارند و نمی خواهند ایران و ایرانیان از این هم گرفتارتر شوند که هستند، حداقل نباید طرح هایی پیشنهاد کنند که نتیجه عملی آن به سود افراطی ترین بخش های جمهوری اسلامی و به زیان ایرانیان تمام می شود.

اگر چه اینک فضای کشور غیر انتخاباتی است، اما پس از تعطیلات نوروزی، هجوم همه جانبه سپاه، بسیج، ائمه جمعه، مراجع تقلید و کلیه رسانه ها به حسن روحانی؛ فضا را انتخاباتی و دو قطبی خواهد ساخت. آنان شعارهای راست افراطی در همه جهان را تکرار می کنند. از استقلال کشور و نقش مخرب دولت های غربی به رهبری دولت آمریکا در وضعیت کشور سخن خواهند گفت. از فقر و فلاکت و بیکاری و رکود سخن خواهند گفت. نهضت محرومین به راه خواهند انداخت. اما آنان کاری جز «غارت ملی» نکرده و نمی کنند. فساد را ساختاری و گسترده کرده اند و چنان قلمداد می کنند که اگر همه قدرت سیاسی و اقتصادی به دست انقلابیون( یعنی سپاهیان و بسیجیان) بیفتد، همه مسائل و مشکلات حل و رفع خواهند شد.

رابطه رأی دادن و مشروعیت بخشیدن رژیم

آن گزاره ای که مدعی است: «رأی دادن به معنای مشروعیت بخشیدن به نظام است«، کاذب است. نه میزان مشارکت پائین در انتخابات آمریکا- خصوصاً انتخابات کنگره که در این مدت حداکثر ۴۰ درصد در سال ۱۹۸۲ و حداقل ۳۶ درصد در سال ۲۰۱۴ بوده است - نظام سیاسی دموکراتیک این کشور را نامشروع می سازد، نه میزان بالای مشارکت در انتخابات یک نظام دیکتاتوری ، آن نظام را مشروع می سازد. به عنوان مثال، دیکتاتوری نظامی برمه/میانمار اعلام کرد که بیش از ۱۲. ۹۸ درصد مردم در رفراندوم قانون اساسی سال ۲۰۰۸ شرکت کرده و بیش از ۴۸. ۹۲ درصد به آن رأی مثبت داده اند. اما هیچ کس در دنیا آن قانون اساسی را مشروع و دموکراتیک به شمار نیاورد. جنبش دموکراسی خواهی میانمار به رهبری آنگ سان سوچی همچنان به دنبال راهی برای اصلاح این قانون اساسی تضمین کننده سلطه نظامیان است.

مشروعیت- آن چنان که ماکس وبر توضیح داده است- به سه گونه سنتی، کاریزماتیک و عقلانی/ دموکراتیک تقسیم می شود. مشروعیت سنتی و کاریزماتیک هیچ ارتباطی با آرای مردم ندارد. مشروعیت عقلانی و دموکراتیک وابسته به آرای مردم است. یعنی مردم با آرای رضایتمند خود نظامی سیاسی را خلق می کنند(رجوع شود به مقاله های «وزن‌کشی اجتماعی تحریم‌گران و مشارکت اعتراضی» ، «بدون جامعه مدنی قدرتمند نمی‌توان از سلطان امتیاز گرفت» و «ریاست آیت‌الله جنتی بر خبرگان مبطل خیال‌اندیشی»).

بدین ترتیب، حتی اگر مهندس میر حسین موسوی یا سید محمد خاتمی با مشارکت ۹۰ درصدی مردم در انتخابات رئیس جمهور شود، باز هم نظام فاقد مشروعیت دموکراتیک است. برای این که رژیم حقوقی ( قانون اساسی) و رژیم حقیقی ( واقعیت جمهوری اسلامی) دموکراتیک و ملتزم به حقوق بشر نیست.

آیت الله خامنه ای ادعا می کند که تهدید جنگ دروغ محض است(رجوع شود به مقاله های «خامنه‌ای، «دروغ» و جنگ» و «آیا ترامپ نمی‌تواند ایران را به سوریه و عراق و لیبی دیگری تبدیل کند»). آیا مخالفان دموکراسی خواه هم باید مانند او بیندیشند و گمان کنند که حاکم شدن میانه روها یا تندروها در جمهوری اسلامی هیچ تأثیری در وقوع جنگ ندارد؟ انتخابات یک «فرصت» است. فرصتی برای «صلح طلبان» و «جنگ طلبان». صلح طلبان نباید اجازه دهند که با حاکمیت یکپارچه نظامیان بهانه حمله نظامی به ایران ساخته شود(به عنوان نمونه این مقاله یوسی آلفر- مقام سابق موساد سازمان جاسوسی اسرائیل- را بخوانید که جنگ گسترده اسرائیل با ایران و حزب الله را پیش بینی کرده و حتی پیشنهاد می‌کند که در این جنگ اسرائیل تمامی لبنان را باید هدف قرار دهد. دونالد ترامپ و دیگر اعضای دولت او بارها هشدار داده اند که دوران باراک اوباما پایان یافته و من به اندازه اوباما با ایران مهربان نخواهم بود). وقتی خطر بسیار بزرگ است ، هر اندازه هم که احتمال آن کم باشد، باید احتیاط بسیار کرد.