مى دانم به شدت مورد اعتراض مخالفان حكومت اسلامى قرار خواهم گرفت ولى چون اهل خوردنِ حرف خود نيستم، مى گويم و سرزنش ها را به جان مى خرم كه اگر قرار بر آمدن «آيت الله قتل» عام باشد من به حسن روحانى راى مى دهم. و اين را هم همين جا اضافه كنم كه با وجود چنين كارى حق را تمام و كمال به مخالفان حكومت اسلامى و كسانى كه راى نخواهند داد مى دهم.
من هرگز در نوشته هايم از كسى نخواسته ام تا كار سياسى خاصى انجام دهد و بعد از اين هم هرگز نخواهم خواست. نه من خود را در اين حد و اندازه ها مى بينم و نه دچار توهم تاثير گذارى بر روند جارى كشور هستم. اين يك نظر شخصى ست ولى چون نويسنده ى شما هستم ناچارم بگويم كه شخصا چه فكر مى كنم.
مبارزه ى سياسى براى من همواره دو جنبه داشته است:
١- جنبه ى بلند مدت و استراتژيكى
٢- جنبه ى كوتاه مدت و تاكتيكى
حقيقت اين است كه من تحمل ديدن رييسى قاتل را در مقام رياست جمهورى ندارم. ممكن است مخالفان نظر من بگويند كه روحانى هم كسى ست مثل رييسى. مى دانم كه در شوراى امنيت كه روحانى هميشه يك پاى ثابت آن بوده، براى مخالفان شيرينى پخش نمى كرده اند و نمى كنند. روحانى هم مثل ساير مسوولان عالى رتبه ى نظام در تمام جنايت ها و خونريزى هاى حكومت اسلامى شريك است. ولى ديدن او در جايگاه رييس جمهور به هر دليل براى من قابل تحمل تر از ديدن «جنايتكار تاريخ» است.
در بلند مدت، من هم مثل مخالفان حكومت اسلامى، خواهان تغيير اين حكومت به طور تمام و كمال هستم. در اين راه هم به حد و اندازه ى خود چهار دهه تلاش كرده ام و باز هم خواهم كرد.
در كوتاه مدت اما، به دنبال جايى در جهنم هستم كه مقدار آتش و سوزانندگى اش كمتر از جاهاى ديگر باشد. حال كه محكوم به تحمل آتش جهنميم، فكر مى كنم به دنبال جايى كه كمتر داغ باشد گشتن، گناه بزرگى نباشد.
من خوشبختانه يا بدبختانه هنوز جنايات دهه ى شصت را از ياد نبرده ام و تصور هم نمى كنم كه داغ آن جنايات كه بر دلِ من مانده، هرگز كاهش يافتنى يا خوب شدنى باشد.
شايد من هم مثل جوانانى كه آن سال ها را نديده اند و مثلا نمى دانند نقش روحانى ها و موسوى ها و رييسى ها و ديگران در كشتار جوانانى كه همسن و سال جوانان امروز هستند چه بوده، چون جنايت مستقيم روحانى را نديده و نشنيده ام نسبت به او بى اعتنا هستم. ولى تحمل آيت الله قتل عام حقيقتا از طاقت كسانى كه دهه ى شصت را ديده اند خارج است.
فكر كردم كمى صبر كنم و بعد اين مطلب را بنويسم اما گمان مى كنم در آن صورت تصور شود كه تحت تاثير هيجانات روز قرار گرفته ام. در مورد گرم كردن تنور انتخابات و افتخار رهبر به حضور تعداد زيادى راى دهنده و تو دهنى زدن به كسانى كه انتخابات را تحريم مى كنند بسيار گفته ايم و نوشته ايم. كسانى كه به اين نكات اشاره مى كنند، كاملا حق دارند. اما چه ما به كسى راى بدهيم چه ندهيم، حكومت تعداد راى مورد نظرش را «به وجود خواهد آورد» و تفاوت در اين ميان، آمدن اين قتل عام كننده، يا آن كمتر قتل كننده خواهد بود. در اين مورد طبيعتا بعدها بيشتر خواهيم نوشت.
