عصر ایران؛ جعفر محمدی - موعد انتخابات ریاست جمهوری در حالی روز به روز نزدیک تر می شود، که هیچکدام از جریان های رقیب و کاندیداهای احتمالی، برنامه های خود را ولو به طور کلی اعلام نکرده اند و فعلاً بیشترشان در حال تخریب همدیگر هستند!
اصولگرایان عضو "جمنا" در نشست های خود، حتی یک سطر برنامه درباره این که اگر ریاست جمهوری را به دست گفتند، ارائه ندادند و هر که آمد، تیری به حسن روحانی زد و رفت و همه چیز تمام شد!
سعید جلیلی که گویا ساز و کارهای جمنا را قبول ندارد، سکوت اختیار کرده است و انصاف باید داشت که هیچ رویکرد تخریبی هم نداشته است و صد البته او نیز مانند بقیه، برنامه ای اعلام نکرده است.
حتی"مؤتلفه" نیز که یک حزب قدیمی است و این دوره کاندیدای اختصاصی دارد (میرسلیم)، دورنمایی از برنامه هایش را به مردم ارائه نکرده است.
تیم احمدی نژاد هم -که چندان جدی گرفته نشده اند- همچنان در حال ارائه شوهای تبلیغی هستند و مانند گذشته وعده و شعار می دهند و برنامه شان "زنده باد بهار" است.
اصلاح طلبان نیز دستکمی از اصولگرایان ندارند و تا کنون برنامه ای برای ۴ سال آینده کشور ارائه نکرده اند. حتی حسن روحانی هم نگفته است که در دور دوم ریاست جمهوری اش چه برنامه ای دارد و آیا روند موجود را ادامه خواهد داد یا در صورت پیروزی، تغییراتی را در نظر خواهد داشت؟
کاندیداهای متفرقه و کمتر شناخته شده هم که جای خود دارند و عمدتاً به همین که چند صباحی اسم شان سر زبان ها بیفتد، دلخوش اند!
در حالی که بی برنامگی ، نقطه اشتراک همه کاندیداهاست، مردم و رسانه ها نیز مطالبه برنامه ندارند و همه، درگیر کلیات و تخریب و شعار هستند. این گونه که پیش می رود، برنامه های کاندیداها - اگر برنامه ای وجود داشته باشد - در روزهای آخر اعلام می شود و در فضای احساسی آن ایام، فرصتی برای نقد و بررسی دست نمی دهد.
ساختارهای سیاسی و انتخاباتی ایران، اشکالات اساسی دارد که از آن جمله می توان به فقدان تحزب و فشرده بودن زمان کاندیداتوری و تایید صلاحیت و رأی گیری اشاره کرد. این وضعیت باعث می شود هر جریانی برای به دست آوردن رأی مردم، بیشتر روی "احساسات" آنها حساب کند و "برنامه و عقلانیت"، به حاشیه می روند.
با این حال، هر کدام از ما، فارغ از نقص های موجود سیستمی، برای آینده کشورمان باید فارغ از احساسات، چشمی به "کارنامه" کاندیداها داشته باشیم و چشمی دیگر به "برنامه" شان.
انتخابات، آوردگاه تعقل است نه احساسات.
