معدۀ اهل دین نگردد پُر

ور ببندیش بر هزار آخور
کشورت را بسان ارث پدر
می نهد در جوالِ پیغمبر
می برَد پشت منبر و محراب
تا نظارت کند به استصواب
دست گیرد به بند او محکم
که از او سکه ای نگردد کم
بُرده زینگونه هستی ات به جوال
نام آن را نهاده بیت المال
طبق فرمانِ دین و حکم خدا
می خورد هرچه بود در هرجا
دست حق اندر آستین دارد
زد و بُردش ، جواز دین دارد.
دوالفقار علی ست در کف او
سنگر اوست جلدِ مُصحف او
خونِ مردم حلال او باشد
جلوۀ ذوالجلال او باشد
می کُشد آنچنان که کشت مغول
تا خرش را بَرَد به آن سوی پل
پُلش اما هزار فرسنگ است
ره نکوبیده و خرش لنگ است
اقتلوا اقتلوا کنان شب و روز
آتشِ کینِ اوست عالمسوز
دزدی اش زهد و غارتش تقواست
ظلم او متکی به حکم خداست
زان که حکم خداست قانونش
عرصۀ کبریاست ممنونش
دست از ظلم و جور پس نکشد
احدی ضّدِ او نفس نکشد
چنگ و دندان تیز زهرآگین
زده بر خلق ، در حمایت دین
جهل و کین و خرافه و ارعاب
آدمی را فکنده در گرداب
قتل و غارت مقدسات شده
زین جنون ، عرش بی ثبات شده
بری از ظلمتِ جنون آمیز
آدمیت نهاده رو به گریز
به بیابان نهاده روی ، اخلاق
که شرف لاغر است و پَستی چاق
که جهان وادی ی جنون شده است
کین به کین ، بد به بد ، فرون شده است
سفرۀ دین بر اهل دین پهن است
سهم انسانیت ، همین وهن است
اهل دین می زنند و می بندند
عاشقان را به ریش می خندند
نام آزادگی فراموش ست
که در انبانِ عافیت ، موش است
اینچنین گشته ملتی مغلوب
دین به ما داده دولتی مرغوب
دین به ما گفته تا قیام کنیم
قاتلی را به خود ، امام کنیم
برده گردیم و آبرو بخشیم
هستی ی خویش را به اوبخشیم
واگذاریم نام ِ انسان را
گوسفندی شویم چوپان را
تیره بختی ، صغار و محجوری
زآدمیت ، به نامِ دین ، دوری
هیچ ملت چنین ذلیل نشد
به لجن اُمتی جلیل نشد
مؤمنان کی کنند استغفار
زین تئوکراسی ی جنایتکار؟
همره جانیانِ جهل پرست
کی کشند اهل دین ز قدرت دست؟
نه به ما ، بر خدا و پیغمبر
کی رسد این شب سیاه به سر؟
کی رهد دین زچنگ جانی و دزد
تا جنایت ز دین ، نگیرد مُزد ؟
کی به نام خدا نخواهد کشت
شیخِ گزلک به دستِ تیغ به مُشت؟
بَد بر احوالِ آن که از بدخواه
به شریعت پناه ، بُرد پناه !

م. سحر
پاریس ۲۸.۴.۲۰۱۷
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
https://t.me/DjalaliSahar
http://msahar.blogspot.fr
https://www.facebook.com/MimSahar