مى فرماد كه چرا مسوولين، اين دو روز عزيز را تعطيل اعلام مى كنند؟ آن ها بايد كارى كنند كه دو روز ١٤ و ١٥ خرداد در ذهن مردم باقى بمونه!

البته ما نفهميديم اين به اون و اون به اين چه ربطى داره ولى يه چيزى گفت شما ببخشينش! خوبيّت نداره بچه رو بچزونيم.

اما مى رسيم به نقطه ى اوج سخنان ايشون كه در اين روزهاى تعطيلى ارتحال جانسوز، يك مشت هوسباز و هرزه تا اين تعطيلى رسمى ميشه از تهران سرازير ميشن، منطقه ى اين آقاپسر رو به گند و كثافت ميكشن انگار كه امام و شهداى ١٥ خرداد تووى درياى شمال غرق شدن!

الحق و الانصاف كه اين تيكه ى آخر سخنان ايشون معركه بود! يعنى ما كلى خنديديم و احتمالا حضار محترم آن جلسه هم اومدن پقى بخندن، با ديدن قيافه ى بخت النصرى يارو پشيمون شدن!

بحمدالله، بعد از دياثت سياسى آيت الله العظمى جوادى آملى، چشم و گوشمان به هوس بازى و هرزگى مردم مان نيز روشن شد يعنى ما ملت مسلمان، بخصوص شمال روندگان عزيز، هم ديوث هستيم، هم هوسباز، و هم هرزه! استبعادى هم ندارد كه فردا مثلا آيت الله مكارم شيرازى بيايد به ما بگويد پفيوز سياسى، كه به قول جناب استاد آسد محمد غرضى -كه چقدر دلم براى سخنان اش تنگ شده- بدتر از بمب هاى همه كسكش هستيم و از درون، جمهورى اسلامى را منفجر مى كنيم!

از اون طرف اين آقاى سخنران، با اين سخنان امام جعفر صادق گونه اش، ما را به فكر برد كه اين هم خودش موضوعيه، كه اون گور به گور شده، مگه توو درياى مازندران غرق شده كه همه به جاى مرقد مطهر به اونجا هجوم مى برن؟! البته اونجورى كه ايشون رو بردن براى دفن، با اون تن و بدن بلورينى كه بيرون انداخته شده بود، دستكمى از لب دريا رفتن و حموم آفتاب گرفتن نداشت.

حالا اگه دوست دارين بشينين اين صحبت ها رو يه بار ديگه گوش كنين و اگه شمال هستين، لب دريا كه مى رين، درياي خزر رو از طرف ما هم يك زيارتى بفرمايين كه محتاج يك كم خنده و نشاطيم!